De zwaarte van herinneringen

De Kortrijkse Siel Verhanneman (1989) is één van de vele dichters die via sociale media hun poëzie proberen te verspreiden. Ze deelt zo impressies en herinneringen in versvorm met de wereld. Wat haar echter onderscheidt van de massa is niet alleen het feit dat ze dit op een succesvolle manier doet, maar dat ze ook iets weet los te maken bij de lezer. Dat blijkt uit de vele reacties die ze op haar posts krijgt. Haar eerste bundel Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd bracht ze eerst uit in eigen beheer, daarna werd die opgepikt door uitgeverij Manteau. Nu is er een tweede boek: Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn. 

Op elke pagina vertelt Verhanneman opnieuw een persoonlijk verhaal. Haar teksten gaan over verlies, gemis en de impact hiervan op een relatie. Althans dat doen ze vermoeden, want er is veel ruimte voor interpretatie. Er worden geen betekenissen aan de lezer opgedrongen en de verzen ontlenen hier een deel van hun kracht aan. Ondanks het feit dat de schrijfster op korte tijd zowel haar vader als haar zus verloor en dit op haar eigen manier aan het papier toevertrouwt, laat ze ruimte voor andere mogelijkheden. Dit neemt niet weg dat Verhanneman tegelijkertijd ook een verhaal probeert te vertellen. Er lijkt een lijn doorheen haar teksten te lopen, ze neemt de toehoorder mee op reis door de emotie die een afscheid te weeg brengt en de weemoed van de herinneringen zonder dat er een echte bestemming wordt bereikt, al is er een mooi eindpunt.

De poëzie van Siel Verhanneman neigt doorheen de bundel vaak naar proza. Het zal dan ook niemand verwonderen dat ze momenteel aan haar romandebuut werkt. Ze  houdt niet van rijm of een opgelegde vorm en schrijft vooral vanuit het hart. Niet alles wat er staat, is in een oogwenk te doorgronden, maar raak is het in elk geval wel. De schrijfster speelt met het cliché van een luide stilte en geeft een stem aan ontstentenis.  

De bundel is voorzien van illustraties door de Brusselse Larissa Viaene. Ze zijn abstract en vormen volgens de achterflap een gevoelsmatige weergave van de teksten. Dit soort illustraties vallen in de smaak of doen dat niet. Viaene speelt in zwart, wit en groen met de beelden die de teksten oproepen en geeft er een eigen draai aan. Het zijn geen letterlijke weergaven. De lezer moet bereid zijn er iets in te zien en mee te gaan in het idee dat de illustratrice net zoals Verhanneman werkt met indrukken, anders bieden de tekeningen geen meerwaarde.  

Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn kaart de zwaarte van herinneringen aan zonder op de lezer te drukken. Het leest licht, maar stemt tot nadenken en even stilstaan bij de scherpte van de tekst. Siel Verhanneman geeft zichzelf bloot, zodat anderen zich kunnen herkennen in haar verhaal en ze doet dat met verve.