Toch geen spookverhaal van dertien in een dozijn

Schrijver Daniel Price koopt samen met zijn vrouw hun droomhuis, Nightingale House. Het is een oud herenhuis aan een meer. Wanneer zijn vrouw overlijdt, trekt hij er samen met zijn achtjarige dochter Caitlyn in. Hij lijkt echter de slaap niet te kunnen vatten in zijn slaapkamer en hoort zo nu en dan vreemde geluiden uit de muren komen.

Ik kan niet slapen is het tweede boek van de Amerikaanse auteur Steve Frech. Het werd vertaald door René van Veen. Frechs debuut, Wat je ons hebt afgenomen, was een internationaal succes en in de Verenigde Staten verscheen ondertussen ook al een derde standalone thriller Deadly Games. Daarnaast werkt hij aan een reeks rond de vrouwelijke detective Meredith Somerset waarvan reeds twee delen in het Engels werden uitgegeven.

De premisse van Ik kan niet slapen is niet bijzonder origineel. Veel verhalen over spookhuizen beginnen met een gezin dat een huis koopt waarvan ze de geschiedenis niet kennen en waar zich iets vreselijks heeft afgespeeld. Dat is hier niet anders. Ook de geluiden die Price hoort en de aanwezigheid die hij voelt zijn standaard wat dat betreft. Het zou hier dus kunnen gaan om een plot van dertien in een dozijn, maar toch weet Frech het bijzonder goed te brengen.

Hij bouwt de sfeer op door snel achter elkaar een aantal kleine elementen door de plot te weven, zonder dat de bewoners daar echt van opkijken. Hij zorgt voor een onheilspellende ervaring die zeker in het begin gecounterd wordt door het hoofdpersonage, dat nog bezig is met het verwerken van zijn verdriet en de focus wil leggen op de nieuwe start. Price lijkt niet echt wakker te liggen van de dingen die hij ervaart, hij wil vooral dat zijn dochter zich goed voelt, maar na verloop van tijd moet hij erkennen dat er iets anders aan de hand is.

Terwijl Daniel en Caitlyn zich steeds minder op hun gemak beginnen te voelen in Nightingale House, wordt de lezer in korte hoofdstukken ook aan Rebecca voorgesteld. In 1900 opent haar familie een drogisterij in het dorpje Kingsbrook. Al snel trekt het naïeve meisje de aandacht van de welgestelde Thomas Carrington en ontspint zich een tragedie. Beide verhaallijnen wisselen elkaar in een aangenaam tempo af. De nadruk ligt op het heden en dat krijgt dan ook meer aandacht, maar het verleden zorgt voor een fijne fundering voor de rest van de gebeurtenissen.

Frech hanteert daarbij een vlotte en heldere vertelstijl, waardoor het boek makkelijk leest. De spanning wordt degelijk opgebouwd en er wordt niet overdreven met het spookgehalte. Toch slaagt de auteur er goed in om het geheel dreigend te laten aanvoelen. De mogelijke aanwezigheid van iets onverklaarbaars is voldoende. Enkel in de laatste hoofdstukken wordt er een sneltrein op de lezer losgelaten die even dreigt te ontsporen. De climax is chaotisch en plots. Gelukkig weet de auteur dat goed te maken met een mooie afwikkeling.

Ik kan niet slapen is zeker onderhoudend. Er zitten klassieke en minder verrassende spookelementen in, maar Frech is een goede verteller die ervoor zorgt dat het verhaal krachtig genoeg is om de lezer mee te slepen. Dit vermogen zorgt ervoor dat ook het warrige einde wordt gecompenseerd en dat het geheel de nodige koude rillingen weet te bezorgen.