Macabere kunst in een donker Londen

Rechercheur Benjamin Chambers wordt naar een park geroepen. Er is een melding binnengekomen over één van de standbeelden. Het blijkt dat het om een man gaat die in de pose van een bekend kunstwerk is neergezet. Chambers start een onderzoek naar de moordenaar die beeldhouwwerken imiteert en brengt daarmee zijn eigen leven in gevaar.

Auteur Daniel Cole oogstte groot succes met zijn 'Ragdoll'-trilogie over een seriemoordenaar die een lichaam samenstelt uit zes verschillende, aan elkaar genaaide lichaamsdelen. Zijn nieuwe thriller Mimic is een standalone die wat betreft gruwelijkheden zeker niet moet onderdoen voor zijn voorgangers. Roelof Posthuma zorgde voor de vertaling van al die wreedheid en kwelling.

Vanaf de eerste bladzijden schept Cole een donkere sfeer. Londen wordt niet neergezet als een levendige, bruisende stad. Het is eerder een grimmige omgeving, waarin tal van criminelen rondwaren en waarin rechercheurs het bijzonder druk hebben. De barre weersomstandigheden waarin gewerkt wordt, dragen bij aan de grauwe setting. Koude, sneeuw en hevige regen bemoeilijken het onderzoek.

Het begint in 1989 midden in de winter met enkele opzienbarende moorden en de daarop volgende jacht op de dader. Rechercheur Chambers en beginneling Adam Winters storten zich vol overgave op het vinden van de dader. Na enkele beklijvende gebeurtenissen maakt het verhaal een sprong van zeven jaar in de tijd. Aspirant-rechercheur Marshall heeft op dat moment nieuw bewijs verzameld en tracht Chambers en Winters het dossier te laten heropenen. Dat gaat uiteraard niet zonder horten of stoten, bovendien brengt het nieuwe gruweldaden met zich mee.

Wat ervoor zorgt dat Cole absoluut een knappe thriller heeft geschreven, is de uitwerking van zijn hoofdpersonages. Chambers is een gedreven en tegelijkertijd nogal verbeten rechercheur die moeite heeft om werk en privé van elkaar los te koppelen. Winters is de wat onzekere nieuwkomer die zijn best doet om indruk te maken op zijn meerdere, maar ook een eigenzinnig kantje heeft. De combinatie van een knorrige oude rot in het vak met een energiek groentje is een veelbeproefde techniek. Het mooie is echter dat Cole niet bang is om zijn personages genadeloos op hun bek te laten gaan, hun carrières te fnuiken en de verhoudingen op scherp te stellen.

Ook het idee van een moordenaar die zich door kunst laat inspireren is niet nieuw. Cole zorgt echter voor een nagelbijtende leeservaring door zijn scherpe beschrijvingen van de moordscènes en het hoge tempo van het kat-en-muisspel dat gespeeld wordt. De dader mag dan wel vrij snel bekend zijn en zijn motief is dankzij de slagzin op de cover geen verrassing, toch loopt de spanning hoog op.

Mimic heeft een intense plot en wordt op een intelligente manier uitgewerkt. Door de opbouw en de indeling in relatief korte hoofdstukken is het niet erg dat bepaalde elementen vroeg aan het licht komen. Een klein storend element dat losstaat van de plot is de opmaak waarbij zo nu en dan voor sierlijke, krullerige letters gekozen wordt. Het is leuk voor de titels, maar in de lopende tekst lijkt het willekeurig en draagt het weinig bij. De tekeningen van de kunstwerken die voorkomen in het boek vormen dan wel weer een mooie toevoeging. Zo krijgen ook niet-kunstkenners een beeld van de werken zonder hun toevlucht tot Google te moeten nemen. Cole zorgt voor een macabere rit langs enkele klassieke meesterwerken en die is uiterst genietbaar.