Verdwijning in een plaatsje vol bijzondere inwoners

Jess Monroe, een alleenstaande moeder, kampt met de gevolgen van de verdwijning van haar zoontje Harry. Er is geen spoor van de jongen, ook al is politieagent Jim vastbesloten de zaak op te lossen. Iedereen in het plaatsje Tall Oaks leeft met de vrouw mee, maar ondertussen proberen ze ook hun eigen geheimen verborgen te houden.

Van auteur Chris Whitaker verschenen eerder al de thrillers Alle slechte meisjes en We beginnen bij het einde in het Nederlands. Nooit meer zoals het was is echter het eigenlijke debuut van de Britse auteur. Het verscheen in 2016 reeds in het Engels en werd nu vertaald door Ineke de Groot.

Whitaker introduceert een hele hoop personages naast Jess en Jim. Zo zijn er Manny, een tiener die droomt van een leven als gangster, en zijn moeder Elena die de hoop op een nieuwe relatie bijna heeft opgegeven. Hun paden kruisen geregeld die van de mysterieuze vreemdeling Jared, de onzekere fotograaf Jerry, patissier John Frans en het getroebleerde echtpaar Roger en Henrietta. De verhaallijnen lopen door elkaar en schetsen een uitgebreid beeld van het stadje. Er gebeurt veel en alle karakters krijgen de nodige aandacht. Whitaker wijkt dan ook vaak van de hoofdplot rond Jess af om de verhalen te vertellen van de nevenpersonages.

De subplots zijn zeker interessant en dragen bij aan het mysterie dat de verdwijning van Harry omhult, doordat niemand echt in z’n kaarten laat kijken. Tegelijkertijd nemen ze echter een deel van de spanning weg door lang stil te staan bij de persoonlijke levens van iedereen en hoe die met elkaar verweven zijn. Wanneer de auteur een verdachte aandraagt, is het vrijwel meteen voelbaar dat hij probeert de lezer op het verkeerde been te zetten. Nooit meer zoals het was leest hierdoor vooral als een uitgekiende roman en minder dan een thriller.

De auteur hanteert een toegankelijke en beschrijvende stijl, waardoor het geheel nergens saai wordt. Hij weet Tall Oaks en zijn bewoners op een filmische en ietwat tragikomische manier tot leven te wekken. Het is niet moeilijk om een levendig beeld te krijgen van een personage als de flamboyante Manny of de gekwelde Jerry. Het is echter wel een kunst om niet overweldigd te raken door alle eindjes die de auteur met elkaar probeert te verbinden. En terwijl iedereen in Tall Oaks z’n eigen weg gaat, duiken tussendoor Jess en haar alles verterende verdriet nog op.

Nooit meer zoals het was is het soort boek dat langzaam opbouwt en frustraties creëert over de dwaze beslissingen die de bewoners van Tall Oaks nemen. Het is eerder vermakelijk dan meeslepend. Zo nu en dan zorgen de wanhoop en het vreemde gedrag van Jess ervoor dat het onderzoek opnieuw in beeld komt en dat er vragen worden gesteld. Hoewel de spanning niet hoog oploopt, is het een fijne leeservaring: een verhaal over een stad met onalledaagse inwoners, gekruid met een snuifje geheimzinnigheid.