Is wraak te rechtvaardigen?

Vanwege de verschrikkelijke misdaden die ze als kind begingen, heeft een aantal criminelen volledige anonimiteit verkregen. Onder een nieuwe identiteit en onder begeleiding van een reclasseringsambtenaar bouwen ze een leven uit. Maar wat als iemand hun ware identiteit onthult aan de families van hun slachtoffers?

Oog om oog is een standalone van M.J. Arlidge, de auteur van de reeks rond Helen Grace. Dit keer heeft de Britse auteur echter gekozen voor een geheel nieuwe set personages. Emily is een toegewijde moeder, Jack begint aan een nieuwe job, Russell is op zoek naar de liefde, Liam Sullivan is op weg naar huis. Allemaal hebben ze iets gruwelijks gedaan. Olivia Campbell is de reclasseringsambtenaar die Jack begeleidt en ze heeft professioneel al heel wat watertjes doorzwommen. De dood van een van de criminelen zorgt voor veel media-aandacht en paniek op de afdeling waar ze werkt, daarnaast heeft Olivia te kampen met de nodige persoonlijke problemen.

Arlidge wisselt regelmatig van perspectief. Hij vertelt hoofdstukken vanuit het standpunt van de verschillende criminelen, de personen die verantwoordelijk zijn voor het lekken van gegevens, de familieleden van de slachtoffers, de reclasseringsambtenaren en de agenten die het onderzoek voeren. Hierdoor komt er een hele serie aan personages voorbij en is het niet gemakkelijk om alle verhaallijnen goed te kunnen volgen. Zo gaat het politionele onderzoek bijvoorbeeld bijzonder snel en is het niet altijd duidelijk hoe de onderzoekers aan hun gegevens komen. Omdat Arlidge heel veel wil vertellen en snel vooruitgaat, worden de karakters slechts beperkt uitgediept. Het is moeilijk om sympathie te voelen voor bepaalde personages, maar dat heeft natuurlijk ook gedeeltelijk te maken met de manier waarop de schrijver ze beschrijft. De misdaden die ze begingen zijn immers alles behalve fraai.

Hoewel het boek opent met een moord, staat het onderzoek naar de moordenaar niet centraal. Het slachtoffer is immers eveneens een dader en het is van meet af aan duidelijk wie hem vermoordde en waarom. Op de een of andere manier is zijn identiteit uitgelekt en er wordt vervolgens gevreesd dat het handjevol andere criminelen in dezelfde situatie ook op het punt staat ontmaskerd te worden. De focus ligt op de vraag of wraak gerechtvaardigd is. Dit zorgt ervoor dat de spanning vooral voortkomt uit het mysterie dat de daden van de misdadigers omringt en de angst die de mogelijkheid geïdentificeerd te worden oproept. Er gaat iets verontrustend uit van het idee dat ze niet zijn wie hun omgeving denkt dat ze zijn. De persoonlijke beslommeringen van Olivia doorbreken echter regelmatig het onbehaaglijke gevoel dat wordt opgeroepen en schetsen een beeld van een vrouw die moeite heeft een vastgelopen relatie te lossen. Het sterkste deel van het boek is wellicht de zoektocht van een vader naar rechtvaardigheid en de manier waarop hij zich daarin verliest.

Oog om oog is geen razendspannende thriller, de plot is echter wel onderhoudend en weet te intrigeren. Arlidge doet zijn best om het tempo hoog te houden en bewijst zichzelf als een goede verteller door regelmatig kleine cliffhangers in te bouwen. Het geheel werd mooi vertaald door Mireille Vroege en leest vlot. Het inkijkje in het brein van sommige misdadigers is ontstellend en zorgt op gepaste momenten voor de nodige afkeer. Er is geen goed antwoord op het morele dilemma dat de premisse vormt voor de plot: mogen misdadigers ‘vergeten’ worden? Maar het houdt de lezer in ieder geval ettelijke honderden pagina’s bezig.