Onvolmaakte daders en gruwelijke details

Een man wordt dood teruggevonden onderaan een kasteelmuur. Een week eerder stond hij op een brug en was hij van plan een einde te maken aan zijn leven. Al snel ontdekken inspecteur Luc Callanach en hoofdinspecteur Ava Turner dat er iets niet helemaal klopt en dat er meer sterfgevallen zijn die op het eerste zicht alles weghebben van een wanhoopsdaad. Terwijl ze de zaak onderzoeken werkt Luc Callanach zich in de nesten door de voormalige baas van zijn vader op te zoeken in de hoop hem te kunnen confronteren met wat hij destijds zijn moeder heeft aangedaan.

Perfecte misdaad is het vijfde deel in de serie rond Callanach en Turner en auteur Helen Fields gebruikt opnieuw haar vaste recept voor de plot door meerdere onderzoeken tegelijk te laten lopen. Deze keer is er echter één twist, Luc Callanach blijkt zelf aan de zaak gelinkt te kunnen worden. Ava Turner gaat haar boekje daardoor een beetje te buiten. In de eerdere delen werd de complexiteit van de verhouding tussen Callanach en Turner reeds zorgvuldig opgebouwd. Het is mogelijk om dit boek als standalone te lezen, maar het is geen aanrader. Zeker niet wat betreft het deel van het onderzoek dat zich rond Callanach zal ontspinnen. Wie begint bij het eerste deel van de reeks, Perfecte resten, heeft bovendien zoveel meer om van te genieten.

Het is de manier waarop Callanach en Turner met elkaar omgaan die samen met de onderlinge communicatie binnen het team de aantrekkingskracht van de reeks vormt. De vriendschap tussen de inspecteur en de hoofdinspecteur die steeds opnieuw onder druk komt te staan en hoe ze toch nood blijken te hebben aan elkaars gezelschap, vormt de kern wanneer het over de persoonlijke levens van de onderzoekers gaat. Daarnaast is er het heerlijke sarcasme en de lak die sommige personages aan hiërarchie blijken te hebben. Fields weet dat geweldig te brengen en ondertussen vertelt ze ook nog een spannend verhaal.

De moorden in dit boek zijn minstens even gruwelijk als die in eerdere delen. Er wordt alleszins gedetailleerd over verteld en de gedachte aan wat de slachtoffers moeten doorstaan is huiveringwekkend. Wat Fields verzonnen heeft met betrekking tot wat iemand bijvoorbeeld met een broodrooster kan doen, is weerzinwekkend. De auteur besteedt eveneens de nodige aandacht aan de gedachtegang van de moordenaar en binnen de verhaallijn die ze heeft uitgewerkt, is dat zeker relevant. Ze heeft immers voor minstens één dader gekozen die niet zomaar te doorgronden valt, ook al willen de onderzoekers dat nog zo graag.

Perfecte misdaad gaat in essentie over een reeks misdaden die helemaal niet zo perfect is. Van de daders die worden opgevoerd valt minstens te zeggen dat zij ze niet alle vijf op een rijtje lijken te hebben. De ene weet het wel beter te verbergen dan de andere, waardoor het onderzoek niet zo eenvoudig is. Fields zorgt ervoor dat het opnieuw een stevige rit is doorheen de duistere zijden van Edinburgh. In een vloeiende stijl en in relatief korte hoofdstukken weet ze schijnbaar eenvoudig kippenvel te bezorgen. Callanach en Turner balanceren zowel op persoonlijk als professioneel vlak steeds op het scherp van de snede.