Tot tranen toe geroerd

In deze novelle wordt een dementerende man geportretteerd die ontzettend zijn best doet zich zijn meest geliefde herinneringen niet kwijt te raken. Hij vergelijkt zijn hersenen met een plein waarop herinneringen zijn verzameld of van waaruit herinneringen kunnen worden bezocht. Dit plein wordt echter alsmaar kleiner. De hoofdpersoon doet zijn best om zich bewust te blijven van de tijd, zijn omgeving, zijn bestaan en zijn herinneringen. Wanneer hij dit bewustzijn heeft, is hij thuis. Maar elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer…

Wauw, wat heeft deze novelle van Fredrik Backman mij ontroerd. Het is lang geleden dat ik voor het laatst een traan heb gelaten bij het lezen van een boek, maar bij dit verhaal heb ik mijn tranen niet kunnen inhouden. Backman heeft dit verhaal in eerste instantie alleen voor zichzelf geschreven en het was nooit de bedoeling dat dit zou worden gepubliceerd, maar ik ben blij dat hij dit heeft gedaan.

Hoewel het onderwerp dementie boven het verhaal zweeft, gaat dit verhaal eigenlijk over liefde en de waarde van herinneringen. De angst van de hoofdpersoon om de herinneringen aan zijn overleden vrouw en zijn geliefde (klein)kinderen te vergeten is door Backman ontzettend krachtig weergegeven en laat de lezer ontroerd achter.