Zware kost voor zo'n 'dun' boekje, maar spot on!

De dertigjarige Eleanor Oliphant leidt een zeer gestructureerd leven, waarin ze alles onder controle lijk te hebben. Na het afronden van haar studie, is ze als boekhoudster aan de slag gegaan bij een bedrijf waar ze inmiddels al negen jaar werkt. Ze is de ideale werknemen: werkt hard en heeft zich nog nooit ziek gemeld. Op werkdagen koopt ze haar vaste krant, op woensdag spreekt ze met haar moeder en op vrijdagmiddag, na werk, gaat ze naar haar vaste supermarkt op een pizza margherita, een fles chianti en twee grote flessen Glenn's wodka te kopen. Op vrijdagavond wordt ze dronken en op zaterdag en zondag is ze nuchter noch dronken. Maandag begint alles weer van voor af aan. Door een onverwachte gebeurtenis, en de ontmoetingen die daarop volgen, wordt Eleanor geconfronteerd met haar eenzaamheid en worden haar ogen langzaam geopend voor het leven dat er buiten haar bubbel is. Om dat leven te kunnen leiden, moet ze echter eerst de onverwerkte trauma's uit haar verleden aangaan.

Het boek lijkt komisch te beginnen door het taalgebruik van Eleanor, haar ‘gekke’ verliefdheid op een plaatselijke zanger met een te groot ego en haar unieke sociale aanpak die afwijkt van de neurotypische mens waardoor grappige situaties ontstaan. Nu ik het boek helemaal heb gelezen, heeft zelfs het komische gedeelte een wrange nasmaak. Zo is haar typische taalgebruik een gevolg van haar traumatische verleden. Zodra ze bezig is af te rekenen met haar trauma’s lijkt ook haar taalgebruik te veranderen!

En de trauma’s die Eleanor heeft meegemaakt zijn zeker niet mis. Een TW is hier zeker op zijn plek: fysiek en emotioneel geweld, seksueel misbruik, suïcide, depressie.

Het boek heeft een diepe indruk op mijn gemaakt. Niet alleen door de heftigheid van de problematiek, maar ook hoe Honeyman ervoor heeft gekozen de moeilijke thema’s aan te snijden. De lezer wordt geconfronteerd met zijn eigen vooroordelen (ik vond het taalgebruik van Eleanor bijvoorbeeld heel vervelend op het begin) en aannames. Verder slaat Honeyman voor mij de spijker op zijn kop door de hoofdpersoon via een super gestructureerd leven te laten vluchten voor haar trauma’s. Wel vond ik dat er ontzettend snel en eenvoudig door de traumabehandeling bij de psycholoog is gevlogen. Een traumabehandeling is een ontzettend lang en intensief proces en de strubbelingen die daarmee gepaard gaan, hadden voor mij uitgebreider mogen worden besproken. Tot slot vond ik dat het boek ontzettend sterk is geëindigd doordat er nog een grote onthulling plaatsvindt...