Een mooi boek, waarin escapisme centraal staat. Niet voor de lezer, maar slechts voor de personages uit het boek.

January groeit op in het huis van mr. Locke, een steenrijke man wiens huis vol staat met zeldzame schatten. January is zonder haar moeder opgegroeid en haar vader reist de hele wereld over om nieuwe schatten te verzamelen voor mr. Lockes collectie. Door de afwezigheid van haar ouders, voelt January zich erg eenzaam. Dit gevoel wordt versterkt doordat zij met haar koperrode huidskleur een zeldzaamheid is in een wereld die maar twee kleuren kent en waarin sprake is van rassenscheiding. Door haar huidskleur wordt January behandeld als een zeldzaam voorwerp op zich en ze voelt zich niet anders dan de zeldzame schatten uit de collectie van mr. Locke: zorgvuldig onderhouden, grotendeels genegeerd en volkomen misplaatst. Op een dag vindt January een voorwerp dat zich onderscheidt van alle andere voorwerpen uit mr. Lockes collectie: een boek. Dit boek vertelt het verhaal over tienduizend geheime deuren en laat haar vluchten uit haar eigen realiteit. Iets wat wij allemaal doen wanneer wij een boek lezen, nietwaar? January had alleen nooit verwacht dat dit boek haar wereld volkomen op zijn kop zou zetten...


Allereerst vind ik deze cover echt werkelijk prachtig! Ik denk dat dit een van de mooiste covers is van boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen.

Het boek leest als een verhaal in een verhaal. Het verhaal wordt in eerste instantie rechtstreeks aan de lezer verteld vanuit het perspectief van January. Op een gegeven moment vindt January een boek en wisselen de hoofdstukken uit dat boek zich af met de hoofdstukken waarin January vertelt. Dat vond ik een leuke en originele manier om een boek te schrijven. Ik vond het mooi hoe de auteur gebruik heeft gemaakt van verschillende metaforen, zoals de deuren en drempels als metafoor voor overgang en verandering. Ook vond ik het interessant dat het verhaal zich afspeelt tegen de achtergrond van begin twintigste eeuw en de uitdagingen van die tijd, waarbij belangrijke maatschappelijke thema's niet uit de weg werden gegaan. Tot slot vond ik het personage January leuk gevormd: grappig en gedurfd met een hele leuke hond: Bad. Sinbad.

Wat ik jammer vond aan het boek, was dat het naar mijn smaak te weinig in ging op het ervaren van het escapisme door de lezer. Alles wat zich achter die tienduizend deuren bevond, werd te summier beschreven om daar helemaal op in te kunnen gaan. Het boek ging vooral over het willen vluchten uit de wereld door de hoofdpersoon. Ik heb uit een interview met de auteur begrepen dat zij dit bewust heeft gedaan omdat ze naar eigen zeggen beperkte fantasie heeft en daarom heeft beoogd te schrijven hoe het is om te (willen) vluchten uit de echte wereld zoals wij hem kennen. Dat is uiteraard ook een mooi onderwerp, maar minder mijn smaak. Verder vond ik dat de personages die werden betrokken en belangrijke rollen vervulden voor de hoofdpersoon, de diepte misten die er in potentie echt wel was.