Uiterst persoonlijke thriller

De Zweedse misdaadauteur Mari Jungstedt heeft geen gemakkelijke jeugd gehad. Een vader die alcoholist was, ontnam haar vele onbezorgde jonge jaren. In een openhartig Crimezone-interview onthulde Jungstedt ooit dat zij er pas recentelijk achter was gekomen dat de oorzaak van haar vaders alcoholisme gelegen was in het feit dat haar moeder een koele vrouw was, die niet in staat was om liefde te geven. Een even onthutsende als schrijnende ontdekking. Dit familieleed is, nauwelijks verhuld, gebruikt als basis voor Jungstedts nieuwste boek, Bittere vrucht.

In Bittere vrucht wordt Viktor Algard, discotheekhouder en tevens organisator van feesten, vermoord gevonden in het pas geopende congrescentrum in Visby (Gotland). Commissaris Anders Knutas en journalist Johan Berg, die beiden afzonderlijk op onderzoek uitgaan, ontdekken dat de organisator een verhouding had met de populaire kunstenaresse Veronika Hammar. Zou een jaloerse echtgenote de moord op haar geweten hebben? Of is de moord het gevolg van boze eilanders die het Viktor kwalijk namen dat hij de veiligheid rond zijn discotheek zo slecht geregeld had dat het mogelijk was dat er een jongen door zinloos geweld om het leven kwam? De zaak komt moeilijk op gang omdat Veronika Hammar spoorloos verdwenen is. Maar dan brandt er een zomerhuisje af, valt er opnieuw een dode en komt de oplossing in zicht.

Bittere vrucht is een thriller waarbij de hoofdlijn van het verhaal draait om het oplossen van een moord. Maar daarnaast zijn diverse intrigerende zijlijnen opgenomen die stuk voor stuk draaien om de vaak moeizame relatie tussen kinderen en hun ouders. De commissaris en de journalist worstelen beiden met de opvoeding van hun kinderen. Maar nog belangrijker is de zijlijn die steeds meer hoofdlijn wordt en waarin Jungstedt via flashbacks een anoniem jongetje opvoert, dat met onschuldige kinderogen zijn jeugdtrauma beschrijft. Zijn vader heeft zijn moeder en haar drie kinderen achtergelaten. De moeder is ontroostbaar. Zij huilt de hele dag en denkt alleen aan zichzelf, waarbij ze haar kinderen emotioneel zwaar verwaarloost. Zij doen in haar ogen helemaal niets goed. Dit leidt tot zo’n trauma bij het jongetje dat hij er later voor naar de psychiater moet. Ook deze gesprekken schotelt Jungstedt de lezer via flashbacks voor, vanuit het perspectief van de inmiddels volwassen geworden jongen. Een spannende manier van vertellen waarbij de lezer zich constant afvraagt wat het nu man geworden jongetje met de hoofdlijn (de moord) van het verhaal te maken heeft.

Jungstedt heeft met Bittere vrucht een uiterst persoonlijke thriller geschreven waarin zij haar eigen jeugdtrauma op indringende wijze laat vertellen door het angstige, anonieme, jongetje dat constant van zijn moeder op zijn kop krijgt terwijl hij wanhopig probeert haar leed te verzachten. Jungstedt is hier op haar best. Ook taalkundig en wat vertelstructuur betreft is Bittere vrucht een hoogstandje. Voeg dat bij de vakkundige wijze waarop zij de ontrafeling van de mysteries rond de moord vormgeeft en je kunt niet anders dan vaststellen dat Jungstedt een literaire thriller van niveau heeft afgeleverd. Een aangrijpend meesterwerkje.