Zoete leven in de Dordogne

Er zijn auteurs die tot grote hoogten stijgen als zij thrillers vol actie kunnen schrijven. Er zijn ook auteurs als Peter Robinson, Fred Vargas en Michael Berg die zich het meeste thuis voelen in een kleine leefgemeenschap waar nauwelijks iets gebeurt, waar iedereen elkaar kent, en waar onderhuids de vreselijkste geheimen broeien. Tot die laatste categorie behoort ook nieuwkomer Martin Walker die met zijn debuutroman Bruno, chef de police een wereld vol kalmte en zoete spijzen over de lezer neer doet dalen.
Martn Walker heeft er ongetwijfeld lang over nagedacht hoe hij een hoofdpersoon moest creëren die anders is dan alle andere misdaadbestrijders die de thrillers bevolken. En hij is in zijn missie geslaagd. Hoofdpersoon is Bruno, een wees die na een heldhaftige maar teleurstellende militaire carrière is neergestreken in een piepklein gehucht in de Dordogne.
Daar voelt Bruno zich als een vis in het water. Met milde hand leidt hij de onderlinge dorpstwisten in goede banen, speelt mee in het plaatselijke rugbyteam, maakt zelf wijn en paté, knijpt een oogje toe als feestende dorpsbewoners een glaasje teveel op hebben en gebruikt zijn bonnenboekje utsluitend om boodschappen in te noteren. Zijn pistool ligt thuis op het nachtkastje. Hij is een woest aantrekkelijke man die zich van vleselijke lusten met dorpsbewoners onthoudt. Ziedaar de ongewone wetshandhaver die Martin Walker met veel gevoel voor het plattelandsleven neerzet.
In Bruno, chef de police heeft hoofdpersoon Bruno aanvankelijk weinig te doen in zijn dorpje Saint Denis. Het enige waar hij vol vuur mee bezig is, is zijn geliefde Saint Denis beschermen tegen de betuttelende Europese regelgeving die het zelf maken en verhandelen van regionale lekkernijen als notenwijn, truffelpaté en kaas verbiedt. Maar dan wordt op bevrijdingsdag een oude Algerijnse inwoner vermoord aangetroffen. Op zijn borst is een hakenkruis gegrift. Een daad van racisme? Bruno mag het onderzoek slechts aan de zijlijn meemaken omdat de politie uit Parijs het delicate onderzoek overneemt. Al snel komt men op het spoor van jonge inwoners die betrokken zijn bij drugshandel en die zich, omringd door nationalistische symbolen, overgeven aan bizarre seks. Zijn zij de daders of speelt het verleden van de vermoorde man een rol? Als een ware diplomaat laveert Bruno tussen de strenge opvattingen van de Parijse hoogwaardigheidsbekleders en de belangen van de dorsbewoners door.
Bruno, chef de police is echt een heerlijk boek. De spanning wordt eerlijk gezegd niet ten top gedreven, maar het boek bevat veel meer diepgang dan de kalme schrijfstijl van Martin Walker in eerste instantie doet vermoeden. Walker beschrijft op indringende wijze de achtergrond van de moord met alle politieke complicaties, de koloniale fouten die Frankrijk in het verleden gemaakt heeft, het afschuwelijke Vichy-bewind, de misdadige moord op Algerijnen in 1961, de houding van extreem rechts, sluimerend racisme, de bedenkelijke rol van de media en de belachelijke hiërarchie bij de Franse politie. Dit alles heeft een ontwrichtende werking op de inwoners van Saint Denis die plotseling tegenover elkaar in plaats van naast elkaar komen te staan.
Bruno, chef de police is een verrukkelijke mix tussen rust, culinair welbehagen, geestige observaties van het platteland en een goed doordacht misdaadgegeven. Bruno is met zijn menselijkheid de Maigret van de Dordogne. Zijn geestelijke vader Martin Walker is voor de Dordogne wat Peter Mayle is voor de Provence. Iemand die de lezer zo warm maakt voor de omgeving die hij beschrijft dat je slechts een ding wilt: ogenblikkelijk afreizen naar de Dordogne met een nieuw boek van Martin Walker: onder je arm. Bruno, chef de police is even zorgvuldig samengesteld als de maaltijden die Bruno voor zichzelf componeert. Een aanstekelijke politieroman en een aanwinst voor het genre.