Geheim agent met prive-problemen

Andy McNab is de meest gedecoreerde soldaat van het Britse leger. Zijn geheime missies als SAS-agent, die hij in geromantiseerde vorm in boekvorm heeft uitgebracht, zijn de papieren equivalenten van de snelle en gewelddadige Playstation 2 videogames. Ze laten het leven van een held zien die onverschrokken van hindernis naar hindernis rent, achter elk bosje een vijand vindt en in hoog tempo tientallen terroristen en ander schadelijk tuig overhoop schiet. Het bloed vloeit als moessonwater in de tropen. Met deze simpele maar uitermate spannende bravoure verhalen heeft McNab de weg naar het grote publiek gevonden. Zonder van zijn succesformule af te wijken heeft McNab in Dag van terreur een element toegevoegd dat tot op heden in zijn boeken ontbrak: “menselijkheid”.

Held in Dag van terreur is Nick Stone. Een CIA-agent die opdracht krijgt om de terroristen op te sporen die het biologische wapen “Dark Winter” hebben ontwikkeld, een longenpest virus dat even erg is als anthrax en dat wordt overgebracht wordt door vochtdruppels in de adem. Al snel wordt duidelijk dat de terroristen in meerdere landen tegelijk willen toeslaan. Samen met Suzy, een agente van een andere afdeling, trekt Stone naar Maleisië, Duitsland en Engeland op zoek naar de gewetenloze religieuze fanaten. Probleem is dat hij tijdelijk de zorg op zich heeft genomen van zijn pleegdochter Kelly, een tiener in geestelijke nood. Als doomsday nadert moet Stone kiezen tussen degene van wie hij het meeste houdt en de levens van miljoenen anonieme mensen.

Het sterke van Dag van terreur is dat de held in dit verhaal een spion tegen wil en dank is. Stone wil vechten voor het geluk en de gezondheid van zijn pleegdochter, maar zijn bazen zijn ongevoelig voor zijn privé-omstandigheden en sturen hem toch op pad. Als Nick Stone weigert, wordt hij gechanteerd en gedwongen.

Actie is in Dag van terreur nu eens niet de hoofdmoot. Natuurlijk vinden er schotenwisselingen plaats, wordt er met het mes tussen de tanden gevochten en vallen er de nodige doden, maar centraal staat de psychische worsteling van een agent in gewetensnood. Het constant aanwezige dilemma maakt het boek behoorlijk persoonlijk. Voeg daar aan toe dat McNab zichzelf overtreft in de sfeerbeschrijvingen van de locaties en dat hij volstrekt onverwachte, maar wel geloofwaardige, plotwendingen uit zijn hoge hoed tovert en mij rest niet anders te concluderen dat. McNab als schrijver behoorlijk is gegroeid. Gebleven is de macho-heroïek, maar overheersend is de dapperheid door menselijkheid. Dag van terreur is een adrenalinestoot op niveau.