Giftige liefdesvierhoek

In het voetspoor van klassieke grootheden als Patricia Highsmith en Joy Fielding zijn er de laatste jaren een groot aantal moderne thrillerschrijfsters opgestaan die het leven van fysiek en/of geestelijk mishandelde vrouwen centraal stellen: Amber Smith (The way used to be), Carola Levering (Tell me lies), Sofie Sarenbrant (Berouw) en sinds kort Tarryn Fisher met De echtgenotes (vertaald door Fanneke Cnossen).

Hoofdpersoon in De echtgenotes is de verpleegkundige Donderdag, die verstrikt zit in een giftige poligame liefdesrelatie. Op donderdag ontvangt zij haar vriend Seth, die de resterende dagen van de week doorbrengt bij zijn twee andere vrouwen. Donderdag is een alledaags ogende dertiger die als volgzame en behoeftige 'slave of love' akkoord is gegaan met het feit dat haar vriend met haar zijn kinderwens wil vervullen. Omdat een traumatische miskraam roet in het eten gooit, rest haar de onbevredigende rol van minnares voor één dag. Maar, de eenzame en ongelukkige Donderdag wil Seth voor haar alleen. Haar jaloerse gevoelens krijgen steeds meer de overhand en Donderdag besluit om haar beide liefdesrivalen op te sporen.

Wat volgt is een manische speurtocht, waarbij Donderdag in contact komt met een bloedmooie, sexy zakenvrouw en een beeldschone jonge blondine die zwanger blijkt te zijn van haar vriend. Een confrontatie met Seth leidt tot fysiek geweld en zij is niet de enige van de vrouwen die daar mee te maken heeft gehad. Maar erger nog, het lost niets op. Donderdag leeft in continue onzekerheid en haar manipulatieve vriend stuurt haar geestelijk alle kanten op. Donderdag heeft het gevoel dat hij, maar ook zijn twee andere vrouwen, haar constant leugens vertellen. Ze voelt zich verward, verloren, verwaarloosd en afgedankt. Ze weet niet waar ze aan toe is. 

Het verhaal is geschreven vanuit het gezichtspunt van Donderdag. Al haar gedachten, gevoelens van onmacht, wanhopige liefde, boosheid, jaloezie, zelfdestructie worden minutieus beschreven in een eindeloze monologue interieur. Vrijwel de gehele eerste helft van het boek wordt in beslag genomen door deze introspectie. Het heeft veel weg van een kasteelroman, maar dan wel vlot en boeiend beschreven. Zoals dat gebruikelijk is in psychologische thrillers is de stortvloed aan verwarrende zielenroerselen in het begin de voorbode van nog veel meer ellende.

Na een enorme twist in het verhaal, verslechtert de geestelijke situatie van Donderdag met de minuut. Zij vertrouwt niemand meer en leeft uitsluitend nog in de schemerwereld tussen waan en werkelijkheid. Zij weet niet meer precies wat zij gedaan heeft, wat er precies gezegd is, wie zij al dan niet ontmoet heeft. En ook Seth geeft haar weinig houvast. Kortom, haar wereld vol onzekerheden brokkelt steeds meer af. Gelukkig heeft Tarryn Fisher nog een laatste verrassende twist waarmee ze het boek op een daverende manier aflsluit.

Tarryn Fisher weet op indringende manier te beschrijven hoe Donderdag de emotionele gevangene is van haar vriend. Het is geestelijke mishandeling pur sang die duidelijk maakt hoe liefde mensen krankzinnig kan maken. Het is tevens een hedendaagse variant op de pessimistische levensvisie van de beroemde toneelschrijver Tennessee Williams (Cat on a hot tin roof en A Streetcar named Desire). Mensen zijn nauwelijks in staat tot geluk. Dromen worden in de kiem gesmoord. Menselijke driften en duistere emoties leiden hen onvermijdelijk naar de ondergang. Tarryn Fisher heeft die visie verwerkt in een modern liefdesdrama dat meer het etiket roman verdient dan thriller. Maar boeiend en meeslepend is het boek zonder meer.