De macho en het mooie meisje

Wie scripts heeft geschreven voor Miami Vice, L.A.Law en Hill Street Blues kan een aantal dingen bijzonder goed. In de eerste plaats een superspannend verhaal vol actie neerzetten. In de tweede plaats snelle puntige dialogen geloofwaardig weergeven. In de derde plaats op realistische wijze de wereld van de politie en de grote drugsbaronnen vorm geven. En in de vierde plaats de stad Los Angeles met al haar zonnige en grauwe kanten zo neerzetten dat het als het ware een hoofdpersoon in het verhaal wordt. Dan hebben we het nog niet eens over de schrijfwijze die zo vlot en prettig leesbaar is dat het een groot publiek aanspreekt. De Amerikaanse auteur Robert Crais bezit al die vaardigheden, zoals hij opnieuw bewijst in zijn thriller De lijfwacht dat in Amerika bij verschijning vanuit het niets op nummer 5 binnenkwam.
De locatie is Los Angeles. De hoofdpersoon, ex marinier en rechercheur Joe Pike. Als tegenprestatie voor een dienst die hem ooit is bewezen, neemt hij klakkeloos de opdracht aan om de steenrijke en bloedmooie Larkin Barkley te beschermen. Tijdens een nachtelijke autorit heeft de rijkeluisdochter een Mercedes aangereden met daarin enkele prominente en wellicht criminele personages. Omdat de politie haar wil laten getuigen tegen één van de inzittenden is het leven van Larkin in groot gevaar. Nadat zij door toeval enkele aanslagen heeft overleefd, wordt de rol van lijfwacht toevertrouwd aan Joe Pike die samen met zijn vriend Elvis Cole alles op alles zet om het meisje in leven te houden. Pike draait bovendien de rollen om en maakt jacht op de mensen die Larkin willen doden. Een gewelddadig kat en muisspel is het gevolg.
De lijfwacht is een boek dat Amerikaanser is dan Amerikaans. Hier geen mistroostige speurders met een drankprobleem, geen twijfelende helden die in afgelegen boerengehuchten op zoek gaan naar een psychotische zonderling. In tegendeel. De wereld van Robert Crais is de wereld van L.A., de grote stad, waar het verkeer voortraast, waar elke seconde een criminele daad wordt verricht, waar rijdom en armoede elkaar in een dodelijke omhelzing houden, waar evenveel drugs verhandeld wordt als Coca Cola en waar bijna even veel moorden worden gepleegd als nagels worden gemanicuurd. Die stoffige wereld waar zon en smog de ochtend inluiden is het wekterrein van Joe Pike, een supermacho die zwijgen tot Kunst heeft verheven. Hij is een man van weinig woorden en een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Een absolute loner die zowel scherpschutter als superieur vechtersbaas is. Een kruising tussen Dirty Harry, Rambo en Jack Reacher van Lee Child.
Pike, de zwijgende superheld is natuurlijk de ideale beschermheer van het over het paard getilde mooie meisje. Uiteraard weigert hij de seks die hem door de onzekere en bange jonge vrouw wordt aangeboden. Het is een tikje voorspelbaar, maar desalniettemin boeiend beschreven. Langzamerhand beginnen de twee tegenpolen begrip en respect voor elkaar op te brengen. En zo hoort dat, volgens de ongeschreven wetten van de actiethriller.
De lijfwacht is een keiharde thriller waarin een mensenleven minder waard is dan een herfstblad in de wind. De karakterstudies zijn obligaat maar enerverend. De obstinate hoofdpersoon moet het opnemen tegen alles en iedereen, want niemand, maar dan ook helemaal niemand is te vertrouwen in de duistere wereld vol intriges. Het proza van Robert Crais is bondig, sfeervol en meeslepend. Het knappe van Crais is dat hij nooit alleen actie vanwege de actie geeft. Altijd brengt de actie het verhaal een stap voorwaarts. En die actie steunt op een krachtig plot vol verrassende wendingen. De lijfwacht is vanwege zijn bijzondere sfeer, taalgebruik, toonzetting en spanning een hedendaagse hard boiled detective van het beste soort. Zo beeldend en filmisch visueel dat de verfilming slechts een kwestie van tijd zal zijn. De macho c.q. het monster en het mooie meisje, een spetterende combinatie.