Leuke vakantiebundel

soms gezapige korte verhalen,Heel kort stond het kleine verzamelboekje met spannende verhalen De lunchroom van de weduwen in de top tien van spannende boeken. Een hele prestatie want Nederland heeft geen enkele traditie in het schrijven, lezen en waarderen van korte verhalen. Dat is jammer, maar met enig fatalisme kunnen we stellen dat er weinig aan is te doen. Zo leek het teminste, tot voor kort.
Pogingen om het korte verhaal enige statuur en bekendheid te geven, zijn er wel degelijk. Zo verscheen in 2006 de bundel Doorgeladen, twintig jaar Gouden Strop. Een door Tomas Ross geselecteerde verzameling spannende verhalen. Heel lezenswaardig, maar divers van kwaliteit. In 2007 presenteerde dezelfde Tomas Ross in samenwerking met René Appel de vuistdikke verzamelaar De beste spannende verhalen van Nederland en Vlaanderen. Een vrij pretentieus geheel waarbij verhalen van zowel literatoren als misdaadauteurs door elkaar waren gehusseld. Eveneens in 2007 verscheen de verzamelbundel Thriller, waarin de crème de la crème van de Amerikaanse misdaadauteurs bijeen waren gebracht door bestsellerauteur James Patterson. De bundel maakte duidelijk dat Amerikanen bedrevener zijn in het schrijven van korte verhalen dan Nederlanders en Vlamingen. Maar, goed of slecht, geen van de verzamelbundels scoorde goed.
Eigenlijk de enige geslaagde poging om verzamelde spannende verhalen aan de man te brengen staat op naam van uitgeverij Anthos. In 2006 brachten zij een handig en goedkoop boekje op de markt. Zakformaat en met harde kaft. Het boekje De perfecte partner herbergde vier vrij lange korte verhalen van de auteurs Nicci French, Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en Elvin Post. Geen al te korte verhalen waardoor de lezer rustig de tijd kreeg om de sfeer van de verhalen te proeven en zich enigszins in te leven.
Moeilijker is dat in het nieuwste Anthos-verzamelboekje De lunchroom van de weduwen. Hierin zijn verhalen van maar liefst 8 auteurs opgenomen: René Appel, Lieneke Dijkzeul, Escober, Nicci French, Camilla Lackberg, Denise Mina, Marion Pauw en Esther Verhoef.
Aan de namen ligt het dus niet. Giganten in Nederland. Maar 8 auteurs die dezelfde hoeveelheid pagina’s tot hun beschikking hebben als de 4 auteurs in het vorige boekje, betekent dat de verhalen relatief kort zijn. En dat is nu net waar Nederlandse auteurs, maar ook Nicci French, niet het beste in zijn. Te veel ruimte wordt besteed aan het beschrijven van alledaagse dingetjes en niet ter zake doende voorvallen. Aan een degelijke spanningsboog komt men nauwelijks meer toe. En het enige wat de verhalen zou kunnen redden, een verrassend slot dat de lezer uit zijn stoel doet tuimelen van verbazing, is ook zelden aanwezig.
Deze bundel bewijst op alle fronten dat het schrijven op de korte baan een heel ander métier is dan het schrijven van langere verhalen. Dat wil niet zeggen dat er niets te genieten valt. Marion Pauw heeft een alleraardigst verhaal over een gangsterliefje en Escober een fraai liefdesverhaal. En zo zijn er nog een aantal, zij het wat bravere, leuke verhalen. Niet echt spannend, maar wel leuk. Het beste verhaal is zonder meer het titelverhaal De lunchroom van de weduwen van Camilla Lackberg. Hierin heeft weduwe Marianne met het geld dat haar echtgenoot haar heeft nagelaten een lunchroom gekocht. Opvallend veel stellen van middelbare leeftijd bezoeken de zaak en ook opvallend veel heren die hier een kop koffie of thee hebben gedronken, overlijden plotseling op curieuze wijze. Een agente van politie verdenkt Marianne hand te hebben gehad in de dood van de heren. Echt een heerlijk verhaal, filmisch, origineel en op alle fronten verrassend. Zo hoort een kort verhaal te zijn.
Samenvattend: De lunchroom van de weduwen is een leuke vakantiebundel met enkele aardige, gezapige verhalen, maar ook met enkele pareltjes die duidelijk maken dat het korte verhaal fantastisch en van grote kwaliteit kan zijn. Het korte verhaal, soms een lust om te lezen, maar het vereist een apart vakmanschap.