Geheimen en godsdienstwaanzin in Italiaans dorp

De Duitse journalist Andreas Englisch was jarenlang als correspondent in Italië gestationeerd, waar hij diverse boeken over het Vaticaan schreef. In 1998 verscheen zijn eerste thriller. Een combinatie van zijn grote kennis van het katholicisme en zijn voorliefde voor mysterie is te vinden in zijn nieuwste historische thriller De Petrusakten.

In het godvruchtige dorp Ariccia, niet ver van Rome, arriveert de Duitse architecte Marion Meiering. Ze klopt aan bij een vervallen kasteel. De religieuze kasteelheer Alessandro laat haar binnen. Marion tekt meteen voorgoed bij hem in. Op zekere dag krijgt Marion, die als vertaalster werkt, een boek waarin haar eigen leven wordt beschreven en waarin haar dood wordt voorspeld. Marion heeft nog ½ jaar. Zij roept de hulp in van de jonge priester Vincenzo Peo. Ze proberen uit te vinden wie het boek heeft geschreven en waar de dichtgemetselde kapel is waarin Marion begraven zal worden. Dan ontdekken ze het verband met enkele apocriefe geschriften, waaronder de Petrusakten. Als sommige dorpsbewoners geloven dat Marion in wezen Simon de Tovenaar is, lopen de zaken flink uit de hand. Van afstand worden de gebeurtenissen in Ariccia nauwlettend in de gaten gehouden door vier bisschoppen in Rome. Maar waarom?

Andreas Englisch heeft overdadig veel kennis van het katholicisme en daar getuigt hij van in De Petrusakten. Met Roomse pen schets hij de vroomheid van de dorpelingen die de zekerheden in hun leven ontlenen aan hun godvruchtigheid. Hij geeft een goed beeld van de hiërarchische verhoudingen in het dorp en de plaats die de geestelijkheid inneemt. Englisch doet dat mooi en sfeervol zoals Visconti en Fellini dat in hun films deden. Englisch geeft de lezer tussen neus en lippen door de boodschap mee dat verhalen gevaarlijk zijn, want dat zij soms de plaats van de werkelijkheid in kunnen nemen. Verhalen, legenden, de Bijbel, ze kunnen het gedrag van mensen ingrijpend beïnvloeden. En dat brengt risico's met zich mee, vindt Eschbach. Okee, tot zover de goede kanten van het boek.

Het nadeel van De Petrusakten is dat het irritant ongeloofwaardig is. Vier bisschoppen uit Rome zitten met een probleem. Om dat probleem op te lossen verzinnen de professoren in de godgeleerdheid een ingewikkeld plan dat elk kind met een beetje verstand meteen in de prullenbak zou gooien (want geheel afhankelijk van toevalligheden en van het onvoorspelbare gedrag van mensen). Hun complot is onsamenhangend, omslachtig en ongeloofwaardig. Het kent tal van losse eindjes. Aan het slot van het boek, als alles naar een happy end toegeschreven is en alle personages beseffen dat ze gemanipuleerd zijn, zit de lezer verstijfd in zijn stoel met rode konen van plaatsvervangende schaamte. Zo goed kunnen schrijven, zoveel van je onderwerp afweten en je dan zo verliezen in een brei van onzinnige niet recht te breien verhaallijnen.

De Petrusakten is een boek met twee gezichten. Sfeervol en soms spannend, met tal van religieuze dilemma’s en redelijk uitgewerkte personages. De plot is slecht uitgewerkt en het verhaalverloop is ongeloofwaardig. Englisch is duidelijk beter in religie dan in mysterie.