Seksuele perversies en voyeurisme

Geld, macht, seks, chantage, corruptie en moord, dat zijn de ingrediënten waar Brian Freeman zijn behendig geschreven boeken mee lardeert. Na Verdorven en De Stripper is het ook in zijn derde boek De Stalker weer raak. De mensheid is nog niet veranderd. Gelukkig voor Freeman, gelukkig voor zijn steeds groter wordende schare fans.
Als rechercheur Maggie Bel wakker wordt na een avond vol alcohol, merkt ze dat haar pistool verdwenen is. In de huiskamer vindt ze haar man Eric doodgeschoten. Ze roept de hulp in van haar collega Jonathan Stride, die getrouwd is met voormalig rechercheur, nu privé-detective, Serena. Jonathan Stride mag vanwege zijn vriendschap met Maggie het onderzoek niet leiden. Wel ontdekt hij dat Maggie dingen voor hem geheim houdt. Zij is niet de enige. Zo blijkt Maggie’s man Eric tal van avontuurtjes te hebben gehad. Verder is ene Tanjy Powell verdwenen, een jonge vrouw die geobsedeerd is door verkrachting en die dol is op allerlei bizarre seksuele spelletjes. Eric was de laatste die bij haar op bezoek was. Tanjy heeft een laatste boodschap achtergelaten: “Ik weet wie het is.”
In een andere verhaallijn vertelt Brian Freeman dat een ontsnapte gevangene Serena stalkt, met het doel wraak te nemen. Als voormalig rechercheur was Serena verantwoordelijk voor zijn tien jaar lange gevangenisstraf. Terwijl Stride probeert licht in de duisternis te brengen wordt zijn omgeving overspoeld door een golf van gruwelijk geweld en moord. Samen met zijn vrouw Serena is Stride in een race tegen de klok verwikkeld om de stalker, die een flink aantal vrouwen op zijn dodenlijst heeft staan, te pakken te krijgen. En wie is de geheimzinnige opdrachtgever van de Stalker?
Brian Freeman heeft een snelle manier van vertellen die niet gericht is op mooi of verantwoord taalgebruik. Zijn doel is spanning opwekken, vanaf de allereerste regel in het boek tot de laatste. Noodweer, overstroming, stille wegen, donkere bossen, kelders, verlaten restaurants in afgelegen gebieden. Het decor en de omstandigheden kunnen Freeman niet desolaat genoeg zijn. Alles staat in het teken van de beklemmende sfeer die hij wil oproepen. En ook de personages met hun aanzienlijke geheimen en hun perverse seksuele aberraties werken daaraan mee. Dat er mensen zijn die tot moorden in staat zijn om geheimen te verdoezelen is een terugkerend motief in de boeken van Freeman. Mensen met geld en macht gebruiken alle andere mensen als pionnen, als onbelangrijke slaven die uitsluitend geschikt zijn om genot te schenken of diensten te verlenen. Freeman ziet dat als realiteit, niet als fantasie.
Seks uit eenzaamheid, seks om gewaardeerd te worden, seks vanwege lustgevoelens, seks als psychische stoornis, gewelddadige seks en verkrachting, seks met meerderen tegelijk om bij een club te horen, het komt allemaal aan de orde in De Stalker. En ook hier hoeft Freeman niet veel te fantaseren. Op dit gebied is de werkelijkheid vele malen extremer dan de fantasie. Samen met het gedetailleerd beschreven sadistische geweld schrijft Freeman thrillers die geheel passen in de tijdgeest. Hij bevindt zich wat dat betreft op een lijn met misdaadschrijvers als Chelsea Cain (Hartzeer), Franck Thilliez (Schaduw van de beul), Michael Morley (Spider) en Mo Hayder (Duivelswerk).
Brian Freeman is een vakman. Zijn verteltrant staat geheel in dienst van de voortgang van het verhaal. Onopgesmukt en razend snel. Hij voert interessante personages op die in het verleden de nodige deuken hebben opgelopen. De dreiging van geweld, chantage, moord en de gevangenis hangt als een onweerswolk boven hun levens. Niemand is veilig in dit huiveringwekkende verhaal dat appelleert aan de oerangsten en driften van de lezer.
De Stalker is angstig goed. Freeman prikkelt alle zintuigen. Het broeit en het zindert. Het ruikt naar de goot en naar geld, naar seks en geweld. Als het verrassende slot zich heeft aangediend, suist het hoofd nog na. Zo hoort een spannende thriller te zijn.