Waterig paranormaal amusement

Petra Woods, die leiding geeft aan de kustwachteenheid bij Sydney (Australië) gaat met haar jeugdvriendin Kirsten McKenzie (de chique en rijke directrice van de Sentinel Bank) voor een korte vakantie naar Zuid Afrika. Daar ontmoeten ze de 14-jarige Moses, een jongetje dat voorspellende gaven lijkt te hebben. Kirsten besluit de jongen mee naar Australië te nemen en hem daar te laten studeren. Al snel blijkt dat Kirsten de helderziendheid van het jongetje wil gebruiken om haar noodlijdende bank te redden. Als Petra begrijpt wat haar vriendin van plan is, neemt zij de jongen mee naar haar afgelegen huis in het Nationale Park. Moses voorspelt een aantal dingen: dat hij zal sterven in Australië, dat de schepen die deelnemen aan de Sydney Hobart Zeilrace zullen vergaan met veel doden tot gevolg, dat Petra en haar verloofde Billy uit elkaar zullen gaan en dat hijzelf op de tv zal komen. Als Kirsten de jongen ontvoert en mee aan boord van haar zeiljacht neemt, komen ze in een cycloon terecht. Zijn de andere voorspellingen van de kleine stormprofeet ook waar?

Stormprofeet is een boek dat meerdere doelgroepen probeert aan te spreken: de sportliefhebbers die houden van boten, water en zeilraces, de lezer die graag meezweeft met het paranormale (Moses lijkt op het water te lopen en heeft voorspellende gaven), de lezer van psychologische romans, de lezer van liefdesromans en de lezer van avonturenthrillers. Op alle vlakken sprokkelt het boek wat punten bij elkaar. Toch krijgen de acties op zee, met veel Hemingway-achtige trekjes, de meeste aandacht.

Tegelijkertijd zadelt Stormprofeet de lezer met een aantal clichés op dat zijn weerga niet kent. De (goede) blonde Petra is een tomboy, het liefst gekleed in jeans en t-shirt. Een eerlijke jonge vrouw van 33 met een hart van goud. Als leidster van de kustwacht is zij altijd aan boten aan het sleutelen. Haar (kwaadaardige) vriendin Kirsten is het tegenovergestelde: zij heeft donker haar, is schatrijk, elegant gekleed, efficiënt en uitermate berekenend. De twee jeugdvriendinnen komen als vijanden tegenover elkaar te staan. Blond versus donker, goed versus kwaad. Niet alleen probeert Kirsten de kleine jongen uit te buiten daar waar Petra hem wil beschermen, maar ook dreigt Kirsten de vriend van Petra, de mooie Billy, af te pikken.

Het verhaal is eenvoudig van taal en opzet. De jonge Moses met zijn voorspellende gaven houdt de gemoederen bezig. Is hij echt een profeet en moet men rekening houden met zijn voorspellingen of is dat wat hij zegt humbug? Het gegeven is origineel maar wordt pover uitgewerkt. Het onevenwichtig opgebouwde verhaal dreutelt veel te lang door op dit schamele thema en verzandt veelal in acties zonder spanning. Pas na 150 pagina's (van de 288) komt het verhaal een beetje op gang. Stormprofeet is vrijwel nergens bovennatuurlijk, terwijl het wel met dat motief 'flirt'. Het is af en toe klef romantisch en er zitten veel trekjes in van de Boeket/Harlequin-reeks. Het stoere meisje Petra valt op de simpele, mooie vrijbuiter Billy, een adrenalinejunk en een waaghals. Ze dreigen uit elkaar te worden gedreven door de rijke en valse Kirsten.

Met name het lang uitgesponnen begin bewijst het onvermogen van de schrijver om zijn motieven en zijn plot goed op de rails te krijgen. Ook helpt het niet dat de handelingen van zijn personages af en toe volstrekt ongeloofwaardig (of op zijn minst onbegrijpelijk) zijn. De maniakale drang van Kirsten om de jonge Moses voor haar zakelijke karretje te spannen, gaan veel te ver om nog geloofwaardig te zijn. Ook de Baywatch-achtige heldendaden van Petra zijn buiten proportie.
Het slot van het boek biedt een oplossing die de lezer bijna neerslachtig maakt. Hoe dom denkt de schrijver dat zijn lezers zijn? Dit boek is niet half zo goed als Mind Games waarmee Hector MacDonald ooit de wereld veroverde.

Stormprofeet volledig afbreken zou het boek echter onrecht aandoen. Het is absoluut aardig voor mensen die houden van avonturen op en onder water, stormen en stranden, bruine lijven en romantische intermezzo’s. Het is een combinatie van Baywatch en Superwoman, maar dan geschreven door Alistair McLean in samenwerking met Desmond Bagley. Gewoon actierijk doorsnee amusement dat niet al te serieus genomen hoeft te worden. Nadenken niet vereist. Lekker, hapklaar. Dat kan ook wel eens prettig zijn.