Een verdienstelijk verhaal

Het stelen van kunstvoorwerpen, schilderijen en kostbare juwelen uit musea en kunsthallen is een geliefd onderwerp bij filmers en schrijvers. The Tomas Crown Affair, Entrapment, Topkapi en De Caravaggio kunstgreep zijn slechts enkele van de lange rij titels die draaien om de diefstal van kunst. Met zijn debuutthriller Kunstroof doet de Vlaamse bedrijfsjournalist Raymond Rombout een poging om aansluiting te vinden bij deze grote voorgangers.

Hoofdpersoon in Kunstroof is Arturo Dias, een grote, stoere kerel van Argentijnse afkomst. Hij is iemand met een roerig verleden: voormalig guerrillastrijder, ex-kunsthandelaar, ex-heler, ex-bajesklant en ex-echtgenoot. Na een knokpartij in het casino van Namen ziet hij zich genoodzaakt te vluchten omdat hem, bij een hernieuwde kennismaking met de politie, nog een gevangenisstraf te wachten staat. Hij loopt ene Renard tegen het lijf met wie hij naar Falmignoul rijdt, een gehucht in de Ardennen waar een kunstbiënnale gehouden zal worden. Renard blijkt de plaatselijke politiefunctionaris van Falmignoul te zijn. Hij vraagt Arturo Dias om tijdens de kunstbiënnale als veiligheidsexpert op te treden, omdat hij een herhaling vreest van de kunstdiefstal tijdens de biënnale in Fontainebleau. Zijn vermoedens blijken bewaarheid. De crimineel Tony Leroy doet, in opdracht van vermogende kunstverzamelaars, een poging om een reeks Amerikaanse modernisten te stelen. Als Arturo Dias probeert de diefstal te verhinderen, wordt hij samen met een aantal dorpsbewoners gegijzeld door de bewapende kunstcriminelen.

Raymond Rombout heeft een verdienstelijk verhaal geschreven, maar het kan niet verhullen dat hij veel debutantenvalkuilen niet heeft weten te omzeilen. Hij heeft met name moeite gehad met dosering, balans en het creëren van een degelijke spanningsboog. In een goed boek heeft vrijwel elk detail dat wordt beschreven een functie binnen het verhaal. Rombout daarentegen schrijft tal van scenes, zoals bezoekjes aan een fietsenmuseum en een plaatselijke kroeg, die op zich aardig zijn, maar die weinig tot niets van doen hebben met het verhaalverloop. Daarnaast heeft hij een zeer beschrijvende manier van vertellen (lange beschrijvingen van interieurs en locaties) die de sfeer van het verhaal wellicht ten goede komen, maar die minder geslaagd zijn voor de spanningsopbouw. Mede daardoor duurt het veel te lang (ruim 182 pagina's) voordat er daadwerkelijk enige actie te bespeuren is. 

Verder heeft Rombout zich bezondigd aan te veel clichés. Met name de verwikkelingen rond de boeven zijn afgezaagd en zelfs wat kinderlijk. Want, natuurlijk is een aantal boeven oliedom, krijgen de boeven onderling ruzie en probeert één van de dommekrachten tijdens de gijzeling een mooie jonge vrouw te verkrachten. En, ach ja, natuurlijk heeft de held, Arturo Dias, een onweerstaanbare aantrekkingskracht op vrouwen. Tel daarbij op dat de geloofwaardigheid soms te wensen overlaat en dat het toeval een grote rol speelt (Arturo Dias is toevallig kunstexpert en toevallig gijzelingsexpert) en het wordt duidelijk dat Kunstroof een eenvoudig eendimensionaal verhaal is dat veel weg heeft van een stripverhaal.

Dat neemt niet weg dat Kunstroof op zich niet onaardig geschreven is. Rombout heeft een vlotte pen, maar zijn debuutroman is toch in te veel opzichten een vingeroefening voor het grote werk dat nog moet komen. Gelukkig heeft Rombout potentie, dus het komt wel goed. Ook held Arturo Dias heeft het wel degelijk in zich om, met iets meer diepgang, een geslaagd romanpersonage te worden. Het wachten is dan ook op het volgende boek. Same player shoots again.