Geweld in huiselijke kring

Wanneer de oude boer Jozef Weerman dodelijk verongelukt, gemangeld door zijn tractor, oordeelt de politie dat het een ongeval is. Zelfmoord, denken de drie kinderen Josée, Thomas en Miel, die hun vader uit het diepst van hun ziel haten en hem al jaren niet meer gezien hebben. Als blijkt dat de oude Jozef een testament heeft nagelaten waarin hij zijn kinderen zijn boerderij vermaakt, maar een miljoenenbedrag aan ene Esperanza, laten de kinderen zich van hun meest hebzuchtige kant zien en vechten het testament aan. Detective Max Winter gaat in opdracht van de notaris/curator op zoek naar Esperanza om haar van de erfenis op de hoogte te stellen. Zowel de oudste zoon Thomas als Max Winter ontdekken dat Jozef er lange tijd een geheim leven op nahield. Hebzucht, een doorgedraaide Afghanistan-veteraan, een bizar testament en een donker verleden zijn een dodelijke cocktail waarbij het wachten is op slachtoffers.
Felix Thijssen heeft met Esperanza zijn 10e Max Winter Mysterie geschreven, dat ook nu weer de naam van een meisje heeft meegekregen. In Esperanza schetst Thijssen een verscheurde familie. De liefdeloze vader Jozef blijkt nooit van zijn vrouw te hebben gehouden en de drie kinderen zijn, zolang ze thuis woonden, aan een streng, gewelddadig regiem onderworpen. Door tal van kleine terzijdes die Thijssen aanreikt, zorgt hij ervoor dat de lezer zich afvraagt of de oude Jozef wel de biologische vader was van de kinderen. Een enkele verwijzing doet zelfs vermoedens dat Jozef zich te buiten is gegaan aan incestueuze handelingen. Helemaal helderheid wordt niet verschaft, maar de broeierige sfeer, de bijna Vlaamse boerenbotheid in de trant van De Metsiers (Hugo Claus), de stilzwijgende haat en onderhuidse emoties doen het ergste vermoeden.
Felix Thijssen beschrijft dit alles met een dichterlijk observatievermogen. Hij combineert soberheid en directheid met en een prachtig, soms poëtisch, taalgebruik dat zowel bij de beschrijving van armoede en de psychische onmacht van de personages als bij de beschrijving van natuur en sfeer kristalheldere beelden oproept. Soms levert dat schrijnende beelden op, want wat Thijssen beschrijft is het onnoemelijke leed van een jeugd zonder liefde en de constante dreiging van huiselijk geweld, met als resultaat in zichzelf gekeerde, argwanende personages die moeizaam communiceren.
Naast de verhaallijn waarin de kinderen de strijd om de erfenis leveren en waarin de oudste zoon Thomas met zijn broer Miel op zoek gaat naar het geheime verleden van hun vader, is nog een verhaallijn. In deze tweede verhaallijn vertelt Thomas het leven van de sympathieke Esperanza en haar gewelddadige echtgenoot, een Afghanistan–veteraan die haar dagelijks alle hoeken van de kamer laat zien. Als Esperanza het huiselijk geweld ontvlucht, gaat haar man naar haar op zoek, evenals Max Winter die haar wil vertellen dat zij recht heeft op een erfenis.
Uiteraard is het wachten op enkele keiharde confrontaties.
Esperanza is het boek van een vakman die zich in de loop der jaren naar de perfectie heeft toegeschreven. Helder, zonder flauwekul, raak van toon en met een krachtig plot. Alles wat beschreven wordt heeft een functie, maar wel gegarneerd met een overdaad aan mooie beelden. Esperanza is mooi en gevoelig. Broeierig en obstinaat. Het graaft in het diepst van de menselijke ziel en legt zowel het mooiste als het lelijkste bloot. Esperanza is literatuur en is spannend. Esperanza is een boek als een mooie vrouw. Het heeft alles in zich.