Wurgende onzekerheid en bloedstollende dreiging

De rechtbankthrillers van advocaat-schrijver Phillip Margolin behoren tot de top van de Amerikaanse misdaadliteratuur en schieten stuk voor stuk rechtstreeks de bestsellerlijst van de New York Times in. Zijn nieuwste boek, de psychologische thriller Het verloren meer, zal daar zeker geen uitzondering op zijn.

In een villa aan ‘Lost Lake, Californie’ is Vanessa Wingate getuige van de koelbloedige moord op congreslid Eric Glass. Wanneer de politie arriveert is de moordenaar Carl Rice, een ex-minaar van Vanessa, ontsnapt. Opdracht tot de moord is gegeven door Vanessa’s vader, generaal Morris Wingate, die weet dat de senator bewijzen in handen had van Wingate’s geheime militaire moordcommando. Als Vanessa dreigt haar vaders duistere geheimen openbaar te maken, laat hij haar opsluiten in een inrichting. Na 20 jaar ziet Vanessa de dood gewaande Carl Rice op de televisie. Zij roept de hulp in van advocate Ami Vergano om met Carl in contact te komen. Zowel Vanessa als ex-commando Carl, die ooit verraden is door Wingate, koesteren een diepe wrok tegen de generaal. Vanessa besluit om samen met Carl haar vader te ontmaskeren. Advocate Ami moet hen daarbij helpen. Maar zij aarzelt. Zijn de verhalen over het moordcommando de fantasie van twee zieke geesten? Is de gerespecteerde presidentkandidaat Wingate inderdaad een kille moordenaar? En wil Ami de levens van haarzelf en haar zoontje wel op het spel wil zetten?.

Phillip Margolin heeft ditmaal niet voor een rechtbankthriller gekozen. In Het verloren meer komen wel juridische aspecten aan bod en is een rechtbankscène opgenomen, maar het zwaartepunt ligt op de samenzweringstheorieën en de daarmee samenhangende politieke en psychologische problematiek. Daarbij worden keiharde actiescènes overigens niet geschuwd.

Het goed geplotte verhaal kent enkele tijdsprongen en flash backs. Ze zijn op een vanzelf sprekende manier ingevoegd, op een moment dat de lezer snakt naar wat extra informatie. Hier wordt de haat van Vanessa jegens haar vader uit de doeken gedaan en worden de geheime militaire missies en moorden van ex-commando Carl belicht.

De opening van Het verloren meer is als het vuurwerk op Oudejaarsavond. Spectaculair, spannend en meteen een stel vragen oproepend waar je de rest van het boek zoet mee bent. De hoofdpersoon Vanessa Wingate/ Kohler, die in een inrichting heeft gezeten en die een boek schrijft over samenzweringen van de overheid, voelt zich constant bedreigd. Phillip Margolin buit dit gegeven zo knap uit, dat je als lezer meegaat in haar achtervolgingswaanzin en net zo nerveus wordt als zij. Er vallen doden als witjes, maar zij worden gepleegd in de kantlijn, louter om de spanning te verhogen. De moorden geven aan hoe belangrijk het is dat de meedogenloze presidentskandidaat gestopt moet worden. Dat wil zeggen, als hij al de opdrachtgever is van het geweld, en dat wordt door velen betwijfeld.

In Het verloren meer is alles aanwezig: veel actie en spanning, gevaar en mysterie. Je weet geen moment wie er te vertrouwen is en wie niet. Je hebt ook geen idee welke feiten en gebeurtenissen waar zijn en welke niet. Je zwerft rond in een doolhof met aan het einde van elke gang opnieuw een vraagteken. Nergens heb je houvast. Er heerst constant een sfeer van wurgende onzekerheid en van een bloedstollende onderhuidse dreiging die elk moment tot uitbarsting kan komen. Phillip Margolin weet dat gevoel een boek lang op te roepen. Daarom behoort hij naar mijn idee tot de onbetwiste grootmeesters van het vak.