De kracht van het paranormale

Dean Koontz is een van de weinige grootmeesters in het ‘cross genre writing’ (het door elkaar gebruiken en aan elkaar smeden van elementen uit meerdere thrillergenres). Ook in Ogen der duisternis hanteert hij zijn geheel eigen mix van horror, suspense en mysterie, overgoten met het ondefinieerbare, bovennatuurlijke sausje waar hij het patent op heeft. Het boek dat in Amerika al in 1981 verscheen, is voorzien van een nieuw jasje en is hier, na lange tijd onverkrijgbaar te zijn geweest, opnieuw uitgebracht.

Het verhaal van Ogen der duisternis begint met een dramatische toonzetting. Een moeder (Tina Evans) gaat door de zwaarste periode van haar leven nadat haar 11 jarige-zoontje (Danny) bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen. Ze vlucht geheel in haar werk en groeit uit tot een van de meest succesvolle producenten van grote Las Vegas shows. Maar dan treft Tina in de slaapkamer van Danny met hakkelige letters de tekst “niet dood” aan. Tegelijkertijd wordt het ijskoud in de kamer en komen alle meubelen en andere dode dingen tot leven. Even twijfelt Tina of haar gekwelde onderbewustzijn haar aanzet tot geesteszieke gedachten en daden. Maar haar moederlijke intuïtie zegt haar dat haar zoontje nog leeft. Samen met de topadvocaat en vroegere geheim agent Elliot gaat ze op onderzoek uit in het nachtleven van Las Vegas, de zinderende woestijn en op de ijzige toppen van de High Sierras. Iedereen die iets over de zaak weet, wordt vermoord. Wat is het afschuwelijke geheim dat ten koste van zoveel mensenlevens verborgen moet blijven?

Dean Koontz heeft een aangrijpend, altijd aansprekend, thema gekozen. De verdwijning of de dood van een kind is de grootste nachtmerrie die een ouder zich kan voorstellen. Een drama waar een volwassene nooit overheen groeit. Helemaal erg is het als er een vage, onterechte hoop is dat het kind nog in leven is. Zolang er hoop is, kan het rouwproces niet beginnen. Het maakt van mensen labiele wrakken. Dat is precies de toestand van hoofdpersoon Tina. Zij twijfelt aan zichzelf. Zij weet niet of haar getourmenteerde onderbewustzijn haar dingen laat doen waar ze geen weet van heeft. Als zij via telekinese in aanraking komt met computers die spontaan aanslaan en boodschappen doorgeven, voelt zij dat haar zoon contact met haar zoekt.

Als de lezer bereid is mee te gaan in de wereld van het paranormale, dan heeft Ogen der duisternis heel wat te bieden. Koontz gebruikt de ongrijpbare krachten in de eerste plaats om een ijzingwekkende spanning op te roepen. Dus puur als dramatisch effect. Maar hij gebruikt deze suspense elementen ook om het verhaal verder te brengen. Elke keer als bovennatuurlijke krachten aan het werk zijn, levert dat Tina en Elliot nieuwe aanwijzingen op in hun zoektocht naar Danny. De toepassing van het paranormale verhult een tikje dat Ogen der duisternis in principe een redelijk clichématig verhaal is waarin de strijd van de burger tegen een wetteloze, gevaarlijke organisatie wordt beschreven. Het weerloze individu tegenover een machtige instantie die constant bespiedt, zelfs door de donkerte van de nacht, de ogen van de duisternis. Kortweg, de aloude strijd van David tegen Goliath.

Koontz maakt van het oude gegeven echter een gloednieuw verhaal. Spanning en romantiek, glitter en glamour, beklemmende situaties, hoop en wanhoop, gruwelijke moorden, een onbekende en ongrijpbare tegenstander, slopende avonturen in bergen en woestijnen, jagen en vluchten, het is allemaal aanwezig in deze vaardig geschreven thriller.