Melodrama

Verhalen kunnen op tal van manieren verteld worden. Ingetogen, uitbundig, sfeervol, sober, steunend op dialogen of steunend op de zeggingskracht van lichaamstaal. Zet een actrice op een leeg toneel met haar armen en gezicht vol blauwe plekken, turend uit een raam met uitzicht op een blinde muur en de kijker weet dat het hier om een eenzame, mishandelde vrouw gaat. Spanning alom, want wat is er gebeurd? Zet dezelfde actrice op een stoel en laat een voice-over vanuit de coulissen expliciet vermelden dat het hier om een eenzame vrouw gaat die door haar vader en vriend continue mishandeld is en dat de vrouw ten einde raad is en de scène is een stuk minder spannend. Deze laatste methode is, figuurlijk gezien, gehanteerd door Simone van der Vlugt in haar nieuwste boek Op klaarlichte dag, dat huiselijk geweld als centraal thema heeft. Deze sympathieke schrijfster ontpopt zich steeds meer als de Nederlandse Joy Fielding die in elk boek vrouwenproblematiek bespreekbaar maakt.
Op klaarlichte dag gaat over Nathalie, die in haar jeugd ernstig mishandeld is door haar alleenstaande vader. Als haar gewelddadige vriend Vincent haar baby wil mishandelen, slaat Nathalie hem met een zwaar voorwerp op het hoofd. Nathalie denkt dat hij dood is en slaat, samen met haar baby, op de vlucht. Al snel ontdekt ze dat Vincent haar achtervolgt met het doel haar te vermoorden. Tijdens haar wilde tocht, waarbij ze bij vrienden en haar zus in Italië aanklopt, vallen er diverse doden en gewonden. Nergens is Nathalie veilig. Tijdens haar vlucht ontmoet ze de vrouwelijke rechercheur Julia die zich over haar ontfermt en haar onderdak bij haar oma aanbiedt. Als de oude vrouw van de trap valt en haar nek breekt, zet Nathalie haar vlucht voort. De politie zet niet alleen de jacht in op Vincent maar ook op Nathalie, die iemand anders is dan ze in eerste instantie lijkt.
Op klaarlichte dag is een boek met twee gezichten. De plot is goed en kent vele, totaal onverwachte, wendingen. Met name het tweede deel van het boek waarbij Vincent zijn vriendin onheilspellend dicht nadert, is meer dan spannend. Maar in haar ijver om de spanning in Op klaarlichte dag constant hoog te houden, gaat Simone van der Vlugt over de top. Zij beschrijft een land waar de zon nooit schijnt. Nathalies moeder en haar kleine broertje zijn ooit doodgereden. Haar verbitterde vader heeft Nathalie zwaar mishandeld. Haar zuster is het huis ontvlucht. Nathalies nieuwe vriend, een drugsdealer en huurmoordenaar, mishandelt haar frequent. Als Nathalie op haar vlucht door de Gotthard-tunnel rijdt, breekt er brand uit en kan ze op het nippertje ontsnappen. Een goede vriendin en haar vriend worden vermoord. Als een criminele vriend van Vincent haar opwacht wil hij haar niet alleen doodschieten, maar eerst verkrachten, en ga zo maar door. Op klaarlichte dag is geen drama maar een dik aangezet melodrama. Geen schilderij van een spelend zigeunerjongetje, maar van een zigeunerjongetje met een traan op zijn wang.
Met haar begrijpelijke manier van schrijven, spreekt Van der Vlugt al jaren honderdduizenden lezers aan. Korte zinnen, woorden met weinig lettergrepen en veel huis-tuin-en-keuken-dialogen. De boodschap komt bij iedereen over. Bovendien zullen vrouwelijke lezers intens mee kunnen voelen met de dappere Nathalie die haar baby in bescherming neemt. Dat neemt niet weg dat Van der Vlugt meer effect had kunnen sorteren met een iets soberder verteltrant. Zeggingskracht zit niet alleen in een overdaad aan expliciet vermeld geweld en gevaar. Leegte, rust en stilte zijn vaak spannender. Maar dat Van der Vlugt de aandacht heeft weten te richten op een groot maatschappelijk probleem, huiselijk geweld, is buiten kijf. Waarvoor dank.