Napolitaanse comorra in Amsterdam

De omslag van het boek Pentito is in louter grijstinten uitgevoerd. Op een kale stoel zit een man met ontbloot bovenlijf. Zijn handen zijn met ruw touw achter zijn rug gebonden. Aan het plafond gloeit slechts een kale lamp. Het hoofd van de man is onzichtbaar, murw, voorover hangend. Hier is gemarteld, zoveel is zeker. De kleine koptekst op de cover maakt duidelijk waarom: “Wie binnen spreekt, leeft. Wie buiten spreekt, sterft.” Ofwel verraad wordt altijd met de dood bekocht. Langzaam, gruwelijk en onverdraaglijk pijnlijk. De pentito weet wat hem te wachten staat. Dus kan hij beter zwijgen, zijn leven lang.
In het eerste hoofdstuk wordt de toon meteen gezet. Een Napolitaans jongetje van 12 ziet hoe voor zijn ogen zijn moeder koelbloedig door de comorra (mafia) wordt vermoord. Zijn vader wordt gespaard, hij mag verder leven in de hel die verdriet en wraakzucht heet. Terwijl er een ongekend bloedige oorlog uitbreekt tussen verschillende mafiafamilies, vlucht het jongetje naar het buitenland. Eerst naar Amerika, daarna naar Nederland. In Italië wordt vrijwel zijn hele familie uitgeroeid. Dat het jongetje, inmiddels een volwassen man, nu nog leeft dankt hij aan het feit dat men hem dood waant.
Maar dan raakt de Italiaan bij toeval betrokken bij een relletje op het nachtelijke Rembrandtplein. Hij wordt ingerekend en verhoord door rechercheur Nick Meere. Omdat Meere de zaak niet vertrouwt dreigt hij het signalement van de Italiaan, Giovanni La Rocca, door te spelen naar Interpol. Giovanni raakt in paniek en biedt Nick Meere informatie aan in ruil voor anonimiteit. Als de comorra hoort dat Giovann nog leeft, stellen zij alles in het werk om hem alsnog te vermoorden.
Dat Simon de Waal goede scenario’s en boeken kan schrijven heeft hij in het verleden meerdere malen bewezen. Er is vrijwel geen Nederlandse politieserie op de tv zonder dat hij een scenariobijdrage heeft geleverd. Dat is ook duidelijk te merken aan Pentito. Het verhaal is uitermate filmisch geschreven en raast voort als een straaljager. Scènes wisselen elkaar snel af terwijl de karakterbeschrijvingen toch de hoogste aandacht krijgen. En omdat De Waal, behalve schrijver ook nog steeds rechercheur is, is de achtergrondinformatie in het verhaal zorgvuldig, betrouwbaar en uit de eerste hand. De Waal beschrijft zowel beeldend als informatief de (ongemakkelijke) samenwerking tussen de Nederlandse en de Italiaanse politie en geeft de lezer een gedegen inkijkje in de meedogenloze wereld van de Italiaanse maffia, waaronder de Napolitaanse comorra.
Opmerkelijk is dat De Waal romantechnische wegen heeft bewandeld die in de thriller vrij ongebruikelijk zijn. Zo maakt hij gebruik van een ik-persoon die af en toe overgaat in een alwetende verteller die de lezer direct aanspreekt: “Ik heb je al verteld…” Het maakt het verhaal heel direct, waardoor de lezer zich optimaal betrokken voelt bij de personages en de gebeurtenissen.
Daarnaast gaat hij uiterst summier te werk met het omschrijven van uiterlijke kenmerken van de personages. Hij zorgt ervoor dat hun handelingen zo kenmerkend zijn voor hun karakter dat iedere lezer zelf zijn eigen beeld kan vormen van de personages.
Een van de boeiendste personages is uiteraard de hoofdpersoon Nick Meere die rondloopt met een kogelscherf in zijn hoofd. Zijn collega’s denken dat hij betrokken is geweest bij een smerig zaakje omdat zij niet geloven dat hij zomaar neergeschoten is. Nick is gescheiden en wordt door vrijwel al zijn collega’s gemeden. Een interessant uitgangspunt en een extra moeilijkheid voor een plichtsgetrouw politieagent die verzeild raakt bij de bloeddorstige en wrede Italiaanse mafia. .
Pentito is zowel actiethriller als psychologische thriller, met de nadruk op het laatste.
Een ingenieus verhaal waarin meerdere complexe verhaallijnen elkaar treffen, om elkaar heen draaien en voor tal van verrassingen zorgen. Pentito is keihard maar ook vol mededogen, snel maar beheerst, fantasie maar ook realiteit, Nederlands maar ook Italiaans. Een steengoede thriller van een steengoede schrijver.