Vrijblijvend beeld van Hollywood

Momenteel verschijnen er aan de lopende band boeken met het etiket literaire thriller terwijl het spanningselement ver te zoeken is. Grappige uitzondering op deze rage is het boek Tinseltown van Judith Visser dat onder het etiket roman in de boekwinkels pronkt, daar waar het etiket thriller ook een optie was geweest. Tinseltown is, na het spraakmakende debuut Tegengif, het tweede boek van Visser waarin het wraakmotief opnieuw een grote rol speelt.
Hoofdpersoon Kim, een ex prostituee, heeft een uitzichtloze maar passionele verhouding met een getrouwde man. Haar leven kent weinig rustpunten, temeer daar zij gruwelijke mails ontvangt waarin een anoniem personage haar met de meest vreselijke martelingen bedreigt.
Kim besluit rust te zoeken bij haar vriendin Patricia die in Hollywood woont. Als zij in Amerika aankomt blijkt haar vriendin spoorloos verdwenen. De politie weigert naspeuringen te doen waardoor Kim zich genoodzaakt ziet zelf actie te ondernemen. Haar enige houvast lijkt een populaire zanger die het laatst met Patricia gesignaleerd is. Op haar zoektocht wordt Kim ondergedompeld in de wereld van glamour en schone schijn, waar drugs en drank gemeengoed zijn, seksuele contacten vluchtig en iedereen liegt en uitsluitend aan zichzelf denkt. Ook Kim’s bedreiger weet haar te vinden in Hollywood.
Hoewel Judith Visser een aantal elementen heeft ontleend aan de thriller, is het eindresultaat geen thriller pur sang geworden. De bedreigingen die de hoofdpersoon per e-mail krijgt zijn ernstig: “Het wordt tijd dat je krijgt wat je verdient. Ik rits die hoerengleuf van je zover open dat het bloed klotsend uit je baarmoeder spoelt. Ik ruk je tepels eraf en geef ze aan mijn kat om mee te spelen. En uiteindelijk snijd ik je polsen door omdat ik niet langer kan wachten jou de hel in te schoppen…” Maar merkwaardig genoeg dragen deze mails niet bij tot een verhoogde spanning van het verhaal. Psychologisch gezien wordt er te weinig mee gedaan, waardoor de dreiging gereduceerd wordt tot een ongemakkelijke bijkomstigheid.
Datzelfde gemis aan spanning verhogende psychologie komt tot uiting in het tweede deel van het boek, waarin hoofdpersoon Kim op zoek is naar de homofiele zanger die wellicht meer weet van Patricia. Haar focus is alleen gericht op het vinden van de zanger als informatiebron. Andere oplossingen ziet zij niet en probeert ze ook niet te bedenken. Het magere resultaat is een reeks bezoeken aan nachtclubs en Hollywoodvilla’s met steeds wisselende partners, uitsluitend bedoeld om in de buurt van de zanger te komen. Een reeks obligate avontuurtjes en clichématige Hollywoodverhalen bieden het nodige entertainment maar zijn niet sappig genoeg om in de buurt van de boeken van bijvoorbeeld Jackie Collins te komen en niet spannend genoeg om in de buurt van een redelijke thriller te komen.
Alle gebeurtenissen zijn op een enkele uitzondering na rechttoe-rechtaan chronologisch verteld. Het karakter van Kim blijft plat als een dubbeltje. Het enige waar veel aandacht aan wordt besteed is haar labiele emotionele toestand veroorzaakt door haar wankele geloof in haar relatie met een getrouwde man. Dat Tinseltown een verrassend einde heeft, maakt de gelijkmatigheid van de rest van het boek niet goed. Tinseltown is leuk. Tinseltown is aardig. Maar meer ook niet. Tinseltown is een vingeroefening. Het ware schrijven moet nog beginnen. Judith Visser heeft het in zich. Driemaal is scheepsrecht.