Er is uitsluitend een waterig plot en een verwaterde spanningsboog

Tineke Beishuizen (1938) is vooral bekend als columniste van de Libelle en auteur van de bij vrouwen geliefde Anne-Wil verhalen. Vorig jaar verraste Beishuizen vriend en vijand met Als zand door mijn vingers, geafficheerd als “literaire thriller”. Haar tweede poging op het glibberige pad van het spannende boek is Wat doen we met Fred dat vanaf 27 april in de boekhandel ligt.

Wat doen we met Fred? is het verslag van een clubje vriendinnen dat vriendschap in haat ziet veranderen als er een heftige onverwachte gebeurtenis plaatsvindt. Hoofdpersoon is de free lance journaliste Tess, die elke donderdagavond haar vier vriendinnen ontmoet in stamkroeg De Maegd. Hier roddelen zij de avond aaneen, de flessen witte wijn als levenselixer tot zich nemend. Het leven van de late dertigers verloopt normaal. Dat wil zeggen, vol frustraties, angst voor het ouder worden, gedoofde kinderwensen, snerpende ontrouw en relatieproblemen. Hun leven krijgt een andere wending als Fred, de man van een van de vriendinnen onverwacht overlijdt. Het schuldgevoel neemt bij enkele dames buitenproportionele en bedreigende vormen aan. Maar Fred is niet de enige dode. Haat en wantrouwen sluipen in het hart van de dames. Hun vriendschap kraakt in haar voegen.

In navolging van populaire series als Sex in the City en Desperate Housewives heeft Tineke Beishuizen een clubje vriendinnen gecreëerd die qua karakter sterk uiteenlopen. Want daar is Door (rijke man, veel vrije tijd, zelfzuchtig en dominant), Carolien (nerveuze parttime docente), Minka (ooit juriste, nu full time huisvrouw) en Vera (steenrijke naïeve blondine die alles voor iedereen over heeft) en natuurlijk Tess, een halfwas journaliste die wanhopig probeert de kost te verdienen met slechte reclameteksten en onzin journalistiek voor huis-aan-huis bladen. In het beschrijven van het alledaagse vrouwenleven is Beishuizen in haar element. Niets op aan te merken. Het boekje dreutelt soepel van de ene vrouwenemotie naar de andere. Maar dat is het dan ook. Als “thriller” (het woord staat echt op de omslag) schiet het boekje volkomen tekort. Het is als het jongetje dat met grote letters “duikboot” op een zijn kinderfiets schildert. De wens is er. De droom is er. Het woord staat er. Iedereen kan het lezen. Maar daarom is het nog niet waar. Dat is ook het geval met Wat doen we met Fred?. Tot aan bladzijde 97 (van de in totaal 235 blz.) ofwel meer dan 40% van het boek gebeurt er helemaal niets. En wat er daarna gebeurt is zo voorspelbaar en cliché-matig als de gebeurtenissen in Het Theater van de Lach. Maar dan zonder humor. En wat erger is, zonder enige vorm van spanning of verrassing. Er is uitsluitend een waterig plot en een verwaterde spanningsboog.

Wat doen we met Fred? is geen thriller. Het is de Libelle-versie van Desperate Housewives, waarin het wiebelige gemoedsleven van vrouwen centraal staat. Waarin ongemak, frustraties en relatieperikelen worden bestreden met witte wijn en bonbons. Het is een aaneenrijging van korte impressies zonder de bindende factor van een goed plot. Leuk en vlot geschreven, dat wel. Beishuizen is een bekwaam journaliste en columniste, maar in de ban van haar eigen ambitie, overspeelt ze haar hand. Als dit een “literaire thriller” is, dan zijn alle schrijvers van Desperate Housewives literatoren. Van mij mag het. What’s in a name? Maar als koper/lezer wil ik eerlijke voorlichting. Geen blikje met het etiket kaviaar terwijl er kattenvoer in zit. Wat doen we met Fred? is al met al een prettig leesbaar damesbladboekje. Zomeravondlectuur voor de vrouw van nu. Daar is niets mis mee.