Nieuwsgierig makende epiloog

In Zweden is Stefan Ahnhem een steeds meer rijzende ster. Hij wordt zelfs al vergeleken met gevestigde auteurs als Jo Nesbø, Håkan Nesser en Henning Mankell. Zijn debuut, Zonder gezicht, is door Deense thrillerlezers onlangs uitgeroepen tot de zesde beste thriller ooit. In eigen land staat hij op de shortlist van de Crimetime Specsavers Award 2017, een prijs die hij twee jaar eerder al gewonnen heeft voor zijn debuut, waarvan in Zweden al meer dan 260.000 exemplaren zijn verkocht. In mei 2017 verscheen zijn derde boek, 18 graden onder nul, met opnieuw een belangrijke rol voor Fabian Risk.

Astrid Tuvesson, politiechef in Helsingborg, achtervolgt een wagen tot aan de haven van Helsingborg. De auto belandt in het water en het lichaam van de man die zich erin bevindt, blijkt bevroren te zijn geweest. Nog vreemder is het dat de man twee maanden daarvoor overleden is. Fabian Risk krijgt nu de taak om de zaak op te lossen. In Denemarken vindt Dunja Hougaard, die nu gedwongen bij de geüniformeerde dienst werkt, een doodgeslagen dakloze man. Ondanks dat ze geen recherchewerkzaamheden mag verrichten doet ze dat toch en is ze vastberaden de daders te vinden. Daarnaast hebben ze beide ook nog te maken met privé-problemen. Dat weerhoudt ze er niet van om zich volledig op hun werk te concentreren.

Na een spannende proloog die de lezer al meteen op het verkeerde been lijkt te zetten, maakt het verhaal een sprong naar twee jaar later. Dit verhaal, eigenlijk zijn het er twee (dat in Zweden en dat in Denemarken), bestaat uit twee delen met korte hoofdstukken die ervoor zorgen dat het snelheid heeft. Dat, maar ook het feit dat veel van die hoofdstukken met een cliffhanger eindigen, verhogen de spanning en maken nieuwsgierig naar het verdere verloop ervan. Het boek eindigt met een epiloog die voldoende vragen oplevert en een duidelijke voorbode is dat aan de Fabian Risk-serie nog geen eind schijnt te komen.

Fabian Risk en Dunja Hougaard hadden in de eerdere twee boeken hun eigen problemen. Deze krijgen in 18 graden onder nul een vervolg. Om dit beter te kunnen begrijpen, is het aan te raden de boeken op volgorde te lezen. Dat geeft een veel beter inzicht in hun huidige persoonlijke situatie. Voor het eigenlijke thema, en dat is het oplossen van de misdaden, is het in feite niet nodig de eerdere boeken gelezen te hebben. Die zijn op zichzelf staand. De perikelen van Fabian en Dunja geven het boek meer diepgang, maar tonen ook aan dat ze allebei normale mensen zijn die het politievak gekozen hebben. Ze worden niet als onverslaanbare superhelden neergezet.

Hoewel de verhaallijnen niets met elkaar te maken hebben, vallen ze naarmate de ontknoping dichterbij komt, wel zijdelings samen. Misschien niet op de manier die je normaal gesproken zou kunnen verwachten, maar er is wel degelijk een link met Fabians verhaal en dat van Dunja. En deze andere insteek is ook wel eens verfrissend. Dat neemt echter niet weg dat het verhaal, ondanks dat het voor een groot deel erg realistisch is, ook wel eens onwaarschijnlijk is. Niet erg, want het wordt er zeker niet minder door.

Net als met zijn twee eerdere boeken al het geval was, is het Ahnhem opnieuw gelukt om een vrij realistische thriller te schrijven. Een thriller met een ontknoping, in de vorm van een epiloog, die nieuwsgierig maakt naar zijn volgende boek. Een boek dat hoe dan ook gaat komen, want het einde van 18 graden onder nul is net zo open als een ongesloten deur.