Wint gedurende de plot in kracht

Nadat Denise Mina op haar zestiende de school verliet, had ze verschillende baantjes tot ze jaren later besloot toch weer te gaan studeren. De studiefinanciering die ze ontving, gebruikte ze echter om haar debuutthriller Garnethill (De kwetsbare getuige, 1999) te schrijven, dat in 1998 verscheen en het eerste deel van een trilogie is. Met dit boek won ze meteen een aantal prijzen. Voor Alibi, dat in 2020 uitgekomen is, liet ze zich inspireren door haar verslaving aan podcasts. Behalve thrillers schreef ze ook een aantal strips, toneelstukken en enkele korte verhalen.

Voordat Anna McDonald haar kinderen wekt om naar school te gaan, luistert ze naar de eerste aflevering van een nieuw truecrimepodcastserie. Als ze de lunchtrommeltjes van haar dochters vult, wordt er op de deur geklopt. Het is haar vriendin Estelle. Tegelijkertijd komt haar man Hamish de trap aflopen met een koffer in zijn hand. Hij vertelt haar dat hij samen met Estelle en de kinderen voor een korte vakantie naar Portugal vertrekt. Hierna stort Anna zich volledig op een podcast over een gezonken jacht en een vermoord gezin. Ze komt erachter dat ze een van de genoemde slachtoffers kent. Omdat ze zich ook realiseert dat er nu meer over verleden bekend gaat worden, probeert ze de waarheid te achterhalen.

Het is interessant om te zien hoe Mina haar podcastverslaving in het verhaal heeft verwerkt. Alibi als boek is vanzelfsprekend al een verhaal op zich, maar de podcast die Anna beluistert is dat ook. Daarnaast richt ze zich rechtstreeks tot de lezer en dat doet ze in de vorm van een boek, dus ook dat is een verhaal. Deze verhalenwirwar kan ogenschijnlijk ingewikkeld lijken, maar is dat zeker niet. Er zit een prima structuur in en het is daardoor al van begin af aan bijzonder goed te volgen. Omdat de eerste hoofdstukken tamelijk informatief zijn, duurt het even voordat Alibi goed op gang komt. Het is echter wel nodig dat de auteur de lezer deze kennis geeft, het vormt namelijk de basis voor het vervolg en maakt daarmee het geheel uiteindelijk compleet.

Na deze spreekwoordelijke hindernis komt het tempo erin, wordt het bij vlagen mysterieus en neemt de nieuwsgierigheid van de lezer langzaam maar zeker steeds meer toe. Dat komt vooral omdat vanaf dat moment veel hoofdstukken met een cliffhanger eindigen en zich ook regelmatig onverwachte ontwikkelingen voordoen. Hierdoor ontstaat er een voornamelijk onderhuidse spanning, die gedurende de plot alleen maar toeneemt. Hoewel halverwege het verhaal wel bekend wordt wat er in het verleden met Anna is gebeurd, is dat van geen enkele invloed op de beleving daarvan. Je wilt immers nog altijd weten of het haar en Fin gaat lukken te achterhalen wie er verantwoordelijk is voor de moord op het gezin, je voelt in feite aan dat er nog het een en ander moet gebeuren.

Omdat Alibi volledig vanuit het perspectief van Anna wordt verteld, komt de lezer ruim voldoende over haar te weten. Ondanks dat het in het verhaal wat minder om de nevenpersonages draait – ze hebben overigens wel degelijk een belangrijke rol – zijn ze toch behoorlijk goed uitgewerkt. De meest aansprekende van hen is Fin, de man van Estelle die zijdelings betrokken raakt bij Anna’s speurtocht, waarin hij trouwens telkens iets fanatieker wordt. Van elk van de personages kan de lezer zich bovendien een prima een levendige voorstelling maken, ze komen natuurgetrouw en echt over en dat is zonder meer goed voor het verhaal. In een aangename en toegankelijke schrijfstijl krijgt Mina het voor elkaar de lezer bij Alibi te betrekken. Hoewel er dus wel een aantal minder boeiende hoofdstukken in voorkomt, wint het gedurende de plot wel degelijk in kracht. Met een verrassende ontknoping tot gevolg.