Wel leesplezier, maar tamelijk oppervlakkig

Voordat Esther Verhoef bij het grote publiek bekend werd, bracht ze al een vijftigtal informatieve boeken over huisdieren uit. Inmiddels schrijft ze iets meer dan twintig jaar spannende boeken, waarvan het in 2003 verschenen Onrust de eerste was en dat meteen voor de Gouden Strop werd genomineerd. In 2023 publiceerde ze haar tiende psychologische thriller, Alter ego, waarvoor ze diverse lovende reacties ontving.

Lynn Fleer is begin dertig en getrouwd met de twintig jaar oudere en van televisie bekende chef-kok Camiel Storm. In zijn sterrenrestaurant De Luwte verzorgt ze de public relations. Ze leiden beiden een druk leven, zien elkaar daardoor weinig en de vergevorderde plannen om in het hele land verschillende filialen te openen vergt veel van hun tijd en huwelijk. Daarnaast is Lynn een affaire begonnen met de nogal heetgebakerde Laurens. Dan vinden er in en rond de woning van het echtpaar diverse merkwaardige voorvallen plaats, die alleen Lynn opvallen. Er is echter niemand die haar wil geloven.

De uitgebreide proloog beschrijft een situatie die wel vaker in spannende boeken voorkomt en heeft al een enigszins beklemmende spanning. De lezer begrijpt hoe de dan nog jonge Lynn – de scène speelt zich af in 1999 en wordt vanuit haar perspectief verteld – zich moet voelen en kan zich vrij gemakkelijk in haar verplaatsen. Daarna wordt meteen een sprong naar het heden (2022) gemaakt en verandert de toonzetting van het verhaal. Alles gaat er een stuk bedaarder aan toe en worden de meeste personages geïntroduceerd. Deze rustige tendens blijft eigenlijk in de hele plot gehandhaafd, want de auteur heeft geen ruimte ingebouwd voor allerlei spectaculaire wendingen en daverend spannende omstandigheden. Wel is er zo nu en dan ietwat dreiging, maar dat beperkt zich tot een paar momenten. Verhoef richt zich voornamelijk op wat zich in het hoofd van Lynn afspeelt en daar slaagt ze redelijk in.

Hoewel het erop lijkt dat er heel wat gebeurt, gebeurt er in feite niet eens zo ontzettend veel. In het grootste deel van de plot wordt uitgebreid aandacht besteed aan de zorgen en stress die een nieuw project met zich meebrengen en zo nu en dan worden de mysterieuze voorvallen in de woning van Lynn en Camiel naar voren gebracht. Heel uitvoerig is dit niet, maar wel voldoende om te kunnen bevatten welke invloed dit op Lynn heeft. Hierbij worden enkele personages in een kwaad daglicht geplaatst, maar dit is allemaal behoorlijk voorspelbaar. Zelfs de identiteit van degene die al deze voorvallen op zijn geweten heeft – diverse hoofdstukken, die aanvankelijk voor enige nieuwsgierigheid zorgen, worden vanuit diens oogpunt verteld – is uiteindelijk geen verrassing meer. Al ruim voor de ontknoping kan de lezer, ondanks enkele verwoede pogingen van Verhoef om hem te misleiden, kan hij een aanwijzing ontdekken waaruit dit op te maken valt.

Zoals van de auteur verwacht mag worden, is de schrijfstijl uitermate verzorgd en vlot. Opvallend is echter dat ze meegaat in het geleidelijk aan toenemende en vaak onnodige gebruik van Engelstalige woorden. Waarom bijvoorbeeld het woordje food vermelden, terwijl hier een goed Nederlandstalig alternatief voor is. Het eind van het verhaal, waarin alle eventueel openstaande vragen worden beantwoord, valt een klein beetje uit de toon. Goed, er komt duidelijkheid over wat er gebeurd is, wie hiervoor verantwoordelijk is en wat deze persoon wilde bereiken, maar daar blijft het in feite bij, want over de beweegredenen blijft de auteur enigszins vaag.

Over het geheel genomen levert Alter ego zonder meer het nodige leesplezier op, maar is in grote lijnen tamelijk oppervlakkig, ondanks dat Lynn Fleer hier een positieve uitzondering op is.