Meer roman dan thriller

Nadat Dolores Redondo haar rechtenstudie afbrak, volgde ze een studie gastronomie en werkte ze in diverse restaurants en later werd ze eigenaar van een eetgelegenheid. Haar bloed kroop echter waar het niet gaan kon, want ze besloot haar droom te verwezenlijken door te gaan schrijven. Eerst alleen korte verhalen, maar toen ze vond dat ze er klaar voor was, begon ze aan een roman. Haar grote doorbraak kwam met de in 2013 verschenen debuutthriller Beschermengel (later ook uitgebracht onder de titel Meisje in het bos), dat het eerste deel is van de Baztán-trilogie.

Aan de rand van de Baztán-rivier in Baskenland is het lichaam van een jong meisje gevonden. Haar dood komt overeen met die van een maand eerder, dus de recherche is het er al snel over eens dat er een seriemoordenaar actief is. Inspecteur Amaia Salazar krijgt de leiding van het onderzoek en daarvoor moet ze, tot haar grote ongenoegen, terug naar haar geboorteplaats Elizondo. Behalve dat de zaak veel inspanning vergt, wordt ze tevens teruggeworpen naar een traumatische ervaring uit haar jeugd, waar ze nog steeds de gevolgen van ondervindt.

Een van de kenmerken van een thriller is spanning en een auteur van dit genre maakt hier in principe dus ook gebruik van, het liefst natuurlijk zo veel mogelijk. Tijdens het schrijven van dit boek heeft Rodondo die intentie ongetwijfeld ook gehad, maar uiteindelijk is ze daar slechts mondjesmaat in geslaagd. De vondst van een jong meisje aan het begin van het verhaal, zorgt er in eerste instantie voor dat de lezer enigszins nieuwsgierig wordt gemaakt, maar in de plot blijkt dat dit een van de zeldzame ogenblikken is. Ongeveer een kwart (en mogelijk is dit zelfs nog aan de hoge kant) van dit thrillerdebuut wijdt de auteur aan de mystiek van Baskenland en vooral aan de diverse privéperikelen van hoofdpersonage Amaia Salazar en haar familie. De thrillerelementen verdwijnen hierdoor danig naar de achtergrond.

De sfeer en omstandigheden van de regio in het noorden van Spanje komen daarentegen wel vrij goed over, zowel op het klimatologische als op het mystieke vlak. Redondo maakt handig gebruik van de legenden die in dit gebied rondwaren, hoewel je deze natuurlijk met een korrel zout moet nemen en het soms nogal behoorlijk voor de hand liggend is. Toch passen die volksverhalen goed in het verhaal, want hierdoor krijgt de lezer een globaal beeld van de Baskische regio en diens mysterieuze atmosfeer en folklore. De geheimzinnigheid moet in enige mate versterkt worden door de tarotleggingen van Salazars tante, maar in feite is deze vorm van waarzeggerij nietszeggend en irrelevant voor de plot.

Hoewel de schrijfstijl van de auteur vlot en toegankelijk is, zijn er ook diverse passages die wat stroef verlopen. Op die momenten gaat ze te veel op bepaalde zaken in waardoor saaiheid op de loer ligt. Opvallend is het nogal formele taalgebruik tussen de collega’s van de recherche. Ze spreken elkaar met ‘u’ aan, terwijl elkaar tutoyeren al een aantal jaren voor verschijnen van het boek gebruikelijk was. Het verhaal bevat daarnaast nog een aantal slordigheden, waarvan sommige te wijten zijn aan de vertaling. Deze missertjes zijn overigens niet van invloed op de gebeurtenissen. Een aantal wendingen in de plot was onverwacht, maar desondanks zijn er eveneens enkele voorspelbaarheden, waaronder de identiteit van de seriemoordenaar.

Uiteindelijk eindigt de plot in een ontknoping waarin eindelijk een klein beetje actie en opwinding voorkomt. Over het geheel genomen heeft Beschermengel veel meer weg van een iets spannendere roman dan van een thriller. Omdat het boek niet heel erg vervelend was om te lezen verdient het met moeite een krappe voldoende.