Uitstekende en veelbelovende start van serie

In juni 2020 bracht uitgeverij Luitingh-Sijthoff het door de Britse auteur M.W. Craven geschreven Zwarte zomer uit, het oorspronkelijke tweede deel van een serie met Washington Poe en Tilly Bradshaw. Precies een jaar later verscheen het met de Gold Dagger Award bekroonde Brandoffer, dat het eerste deel van de reeks is en daarom wordt beschouwd als prequel op de voorgaande uitgave. Door deze ongebruikelijke keuze leert de lezer Poe en Bradshaw in dit nieuwe boek pas goed kennen, maar komt hij eveneens meer over hun achtergrond te weten.

Bradshaw werkt als analist bij de SCAS, een onderdeel van de National Crime Agency, en ontdekt dat op de verkoolde resten van een lichaam twee woorden staan gekerfd. Hierop besluit de directeur van de SCAS om Poe, die wegens een intern onderzoek is geschorst, erbij te halen. Want op de overblijfselen van dit derde slachtoffer van een seriemoordenaar valt zijn naam te lezen. De schorsing wordt opgeheven en Poe en Bradshaw worden aan het onderzoeksteam toegevoegd. Samen komen ze tot de ontdekking dat er meer aan de hand is dan alleen het levend verbranden van een aantal mannen.

In de proloog laat Craven de lezer er getuige van zijn dat een van deze mannen in brand gestoken wordt. Hij laat zien wat er op dat moment gebeurt en dat de man beseft dat hij niets meer kan doen om te voorkomen dat hij gaat sterven. Hoewel deze scène enigszins zakelijk beschreven wordt, laat het tegelijkertijd niets aan de verbeelding over. Je ziet wat er gebeurt en lijdt en brandt als het ware met het slachtoffer mee. Vervolgens komen Tilly Bradshaw en Washington Poe in beeld en dat is een kennismaking die je niet snel gaat vergeten. Bradshaw is een uitermate beschermend opgevoede einzelgänger en Poe een eigenzinnige man die een verleden met zich meedraagt, maar een groot rechtvaardigheidsgevoel heeft. Twee tegenpolen die samen een bijzonder en uiteenlopend duo vormen en het hart van de lezer al snel weten te veroveren.

Tijdens de eerste hoofdstukken van Brandoffer gebeurt er, op de ontdekking van Poe’s naam op het lichaam van de verbrande man na, nog niet zoveel. Het gaat in die fase vooral om het introduceren van de belangrijkste personages en het prijsgeven van informatie over hen en de voorgaande moorden. Dat verandert op het moment dat besloten wordt dat Poe en Bradshaw de politie van Cumbria gaan assisteren bij het oplossen van de moorden. Het verhaal wordt dan krachtiger en omdat je bij het onderzoek en de personages betrokken raakt, gaat het steeds meer intrigeren. Van uitzonderlijk spannende situaties is dan nog geen sprake, wat overigens niet wil zeggen dat er geen spanningsveld gecreëerd wordt. Dat gebeurt wel degelijk, maar de opbouw daarvan gaat heel geleidelijk. Naarmate de plot vordert, nemen namelijk zowel de onverwachte ontwikkelingen als de spanning toe.

Ruim voor de ontknoping in zicht is, weet de lezer zo goed als zeker wie de dader is. Niet veel later wordt dit, omdat Poe tot diezelfde conclusie gekomen is, bevestigd. Het verhaal belandt daarna in een hogere versnelling en de moordenaar doet een alles onthullende bekentenis die maakt dat je zijn daden begrijpt, maar natuurlijk niet goed kunt keuren. Vlak voor de meeslepende ontknoping krijgt Poe van hem ook nog iets over zijn eigen verleden te horen waardoor hij een besluit van zijn moeder in een ander daglicht kan plaatsen.

Ondanks het feit dat de dader bekend heeft, zijn er aan het eind nog wel enkele openstaande vragen die ervoor zorgen dat Poe voor een dilemma komt te staan. Uiteindelijk neemt hij een beslissing met mogelijk verstrekkende gevolgen en een voor hem onzekere toekomst. De Poe & Bradshaw-serie zal dit moeten uitwijzen. In ieder geval is Brandoffer, dat vertaald is door Fons Oltheten, een uitstekende en veelbelovende start.