Niet groots, wel vermakelijk

De Vlaamse topadvocaat Kristaan Vandenbussche is altijd al bezig geweest met verhalen en ook met het schrijven daarvan. Toen hij nog op school zat, was hij bijvoorbeeld redacteur van een satirisch blad. In het begin van zijn carrière als advocaat verdedigde hij jeugddelinquenten en later kreeg hij te maken met een zaak over een in een nachtkluis gevonden geldbedrag. Dit inspireerde hem tot het schrijven van een thriller waarin hij beide zaken combineerde. Na een schrijfproces van zeven jaar verscheen in november 2020 zijn debuut Cupido.

Seppe en zijn vier vrienden doen mee aan een wielerwedstrijd die door de jeugdinstelling waarin ze verblijven is georganiseerd. Met z’n vijven hebben ze een grap uitgehaald die een noodlottige afloop heeft. Ze spreken vervolgens af dit geheim te houden. Zeven jaar later verbouwen ze Seppes pas aangekochte woning, een voormalig bankkantoor. In een achtergebleven nachtkluis vinden ze een grote som geld. Vanaf dat moment wordt hun vriendschap op de proef gesteld, worden ze geconfronteerd met de daden uit hun verleden en lijkt iemand het op hen gemunt te hebben.

Vandenbussche is niet de eerste advocaat die een thriller schrijft en zo goed als zeker zal hij ook niet de laatste zijn. Net als veel van zijn voorgangers heeft ook hij zijn vakkennis en ervaring gebruikt bij het schrijven van een verhaal. Een paar goede voorbeelden daarvan zijn wat er allemaal in een jeugdinstelling kan gebeuren, welke achtergrond de jongeren hebben die daar verblijven en ook hoe ze zich er vaak gedragen. Wat dit aspect betreft, is Cupido bijzonder realistisch. Maar dat geldt – ondanks dat de thriller in geringe mate gebaseerd is op waargebeurde feiten – niet voor het hele verhaal. Door een aanzienlijk aantal bizarre gebeurtenissen schuurt het voor een groot deel tegen het onwaarschijnlijke aan. Neem onder andere de politie, die niet overal even professioneel overkomt en daardoor verre van overtuigt.

Daarentegen is het begin van het verhaal beeldend, de lezer kan zich hier precies voorstellen wat er gebeurt, situaties als het ware voor zich zien, en in zekere zin maak je ook mee wat de personages beleven en (moeten) doorstaan. Al snel verandert de schrijfstijl naar verhalend en vertelt de auteur de lezer wat er gebeurt, alsof hij zich in de rol van een verslaggever heeft verplaatst. Over de personages – dat geldt dan vooral voor de vijf vrienden – wordt vrij veel vermeld, waardoor je ruim voldoende over hen te weten komt. Natuurlijk komt dit in de eerste plaats omdat er vanuit hun perspectieven wordt geschreven, maar eveneens omdat Cupido een tijdspanne van een kleine tien jaar beslaat. Die termijn heeft een belangrijke invloed op het tempo van het verhaal, want dat is heel behoorlijk. Eigenlijk is er geen moment dat de lezer rust krijgt, want er gebeurt aldoor wel wat.

Al die gebeurtenissen zijn echter geen garantie voor een buitengewoon spannend verhaal. Hoewel de plot zich er in principe goed voor leent en er wel degelijk enkele momenten zijn waarop er een licht spanningsveld ontstaat, blijft die spanning in het verhaal toch ondermaats. De opbouw, die chronologisch verloopt, is verzorgd en zo nu en dan doet zich een onverwachte ontwikkeling voor. Die zorgt er echter niet voor dat het verhaal een andere wending krijgt. De auteur speelt op zeker en wijkt niet af van het door hem ingeslagen pad, hoewel hij aan het eind wel een uitglijder maakt met de niet bestaande datum 29 februari 2007. Het uiteindelijke resultaat is dat Cupido geen groots, maar wel vermakelijk debuut is.