Meer roman dan thriller

Tanen Jones heeft een diploma in Amerikaanse geschiedenis en voordat ze met schrijven begon, heeft ze een aantal jaren wet- en strafrechtboeken geredigeerd. Uiteindelijk koos ze voor een carrière als auteur. Als kind schreef ze overigens al romans en op de universiteit een scriptie over korte verhalen. Het eerste boek dat ze als volwassene schreef, is De beste leugen, een thriller die in 2020 is verschenen en door Daniëlle Stensen werd vertaald. De personages waarover ze schrijft, zijn queer-vrouwen met een enigszins donkere kant.

Leslie heeft jaren voor haar vader gezorgd. Omdat hij onlangs is overleden moet ze, om recht op de erfenis te hebben, op zoek naar haar zus Robin, met wie ze al tien jaar geen contact meer heeft. Uiteindelijk vindt ze haar zus, maar die blijkt net daarvoor te zijn gestorven aan een overdosis. Ze vertelt haar verhaal aan Mary, die niet alleen op Robin lijkt, maar ook haar rol wel over wil nemen. Het opeisen van de erfenis mag geen probleem meer zijn. Mary ontdekt echter dat Leslie haar niet de volledige waarheid heeft verteld. Hierdoor kan hun plan weleens in het water vallen.

De beste leugen wordt verteld vanuit de perspectieven van Robin, Leslie en Mary en doordat de auteur voor deze opzet heeft gekozen, krijgt de lezer een vrij goed beeld van hun karakters. Je leert hen hierdoor kennen en komt tegelijkertijd wat over hun achtergrond te weten, maar je merkt tevens dat ze wat te verbergen hebben – dat ze niet zijn zoals ze zich naar de buitenwereld voordoen. Hun gedragingen zijn precies zoals Jones het bedoeld heeft, duister en daardoor niet altijd te peilen. De keuze van de auteur om alle hoofdstukken (en dus alle perspectieven) in de eerste persoon (de ik-vorm) te schrijven, pakt niet altijd gelukkig uit. Ook al staat boven ieder hoofdstuk aangegeven wie de verteller is, blijft het namelijk mogelijk dat de lezer zich nog wel eens in het perspectief vergist.

Ondanks dat sommige hoofdstukken met een cliffhanger eindigen, is de spanning in het boek minimaal. Toch, en dat is de verdienste van de auteur, wordt de lezer wel nieuwsgierig gemaakt. Je wilt vanaf het begin immers wel weten hoe het met de drie personages gaat aflopen, of het klopt dat ze hun ware ik niet laten zien, maar ook wat er waar is en wat niet. In zekere zin kun je dan toch wel zeggen dat het verhaal een soort spanningsveld heeft, maar dan alleen niet die van een traditionele thriller. Aan de andere kant kun je je ook afvragen of De beste leugen wel een thriller is. De bij dit genre horende elementen zijn sporadisch aanwezig, want behalve de hiervoor genoemde punten bevat het verhaal ook zo goed als geen verrassende plotwendingen.

Het tempo van het verhaal is niet dat van een rollercoaster, maar daarentegen is het ook niet tergend langzaam. Wat dat betreft, en dat kun je ook wel over de opzet en de schrijfstijl zeggen, heeft Jones het prima voor elkaar. Het grootste bezwaar is de plot. Er is, ondanks de continu aanwezige nieuwsgierigheid, hoegenaamd geen sprake van een spanningsopbouw. De vrij lange ontknoping heeft weliswaar een paar onverwachte momenten, maar daar tegenover staat dat een groot deel van de plot redelijk voorspelbaar is. Zeker voor een doorgewinterde thrillerlezer. Desondanks laat Jones met De beste leugen zien dat ze het in zich heeft om een gedegen verhaal in elkaar te zetten. Alleen is het jammer dat dit debuut meer weg heeft van een roman dan van een thriller.

Aan het eind van het boek heeft de auteur overigens nog een uitgebreide opmerking opgenomen. Hierin gaat ze in op de postpartum depressie (postnatale depressie). Omdat dit een van de thema’s in het verhaal is, is dit een goede en zinvolle aanvulling.