Psychologische roman met spannende elementen

Spencer en Christine Ashby wonen in het rustige plattelandsplaatsje Lakeville. Sinds een paar weken woont Belle, de dochter van een vriendin van Christine, bij hen in huis. Als Spencer op zijn werk arriveert, hij werkt als onderwijzer op de Crestview School, wordt hem meteen gevraagd weer naar huis te gaan. Omdat er iets is gebeurd.
Eenmaal thuis hoort Spencer dat Belle is vermoord. Gewurgd. In haar kamer in zijn huis. Omdat hij de avond voor de moord alleen thuis was, gaan de eerste verdenkingen naar Spencer. Hij zegt onschuldig te zijn en hard bewijs is er niet. Toch is zijn omgeving niet overtuigd van zijn onschuld. Spencer lijkt daardoor in een isolement te raken en gaat zich steeds vreemder gedragen.

De dood van Belle  maakt deel uit van een serie heruitgaven van het werk van de Waalse schrijver Georges Simenon, die vooral bekendheid geniet als schrijver van de boeken over commissaris Maigret. In september 2014 was het namelijk vijfentwintig jaar geleden dat Simenon overleed.

Tijdens het lezen merk je dat het boek niet in de huidige tijd (het is voor het eerst in 1952 uitgegeven) geschreven is. Want het verhaal heeft de gemoedelijke sfeer die rond de jaren vijftig zo gebruikelijk was. De personages stralen een kalmte en beleefdheid uit die voor die tijd typerend was.

Het verhaal draait vooral rond de persoon Spencer Ashby. Daarom is het niet verwonderlijk dat zijn personage het meest uitgewerkt is. Opvallend daarbij is dat Ashby van een wat saaie, bedaarde onderwijzer verandert in een wat onzekere, achterdochtige man die zelfs onderdanige eigenschappen begint te vertonen. Het aantal personages dat Simenon in dit boek gebruikt, blijft beperkt. Daardoor is het verhaal overzichtelijk en verzandt het nergens in een wirwar van personen.

Aan alles is te merken dat Simenon een prima en levendig verteller is. Hij schrijft een verhaal zoals hij in gedachten heeft en verliest daarbij zelfs de details niet uit het oog. Zijn schrijfstijl is langzaam, maar ondanks dat wel prettig. Hij weet, hoewel zijn manier van schrijven wat ouderwets aandoend lijkt, de lezer wel degelijk te boeien.

Hoewel het verhaal niet overloopt van plotwendingen zorgt Simenon aan het eind van het verhaal wel voor een verrassing. Als je denkt te weten wat er gaat gebeuren, gebeurt er iets wat je totaal niet had verwacht. Waarna overigens nog wel een vraag overblijft: de dood van Belle.

Iemand die verwacht dat het boek een spannende detective is, komt bedrogen uit. Dat is het zeker niet. Toch is er wel degelijk een onderhuidse spanning aanwezig. Want bedenk maar eens hoe het zal voelen als iedereen in je omgeving denkt dat je een moord hebt gepleegd, terwijl je zelf weet dat je er niets mee te maken hebt. Dat moet aan je knagen.

De dood van Belle  lijkt daardoor meer op een psychologische roman met wat spannende elementen dan op een detective. Maar wel een roman die deze heruitgave meer dan waard maakt en voor een mogelijk hernieuwde kennismaking met Simenon zorgt.