Er had wat meer uitgehaald kunnen worden

Omdat het vertellen van verhalen de favoriete bezigheid van Samantha Stroombergen (1990) was, deed ze in 1998 mee aan een schrijfwedstrijd van de kinderzender FoxKids. Haar verhaal over een vampierschool werd hierna opgenomen in de bundel Voor kinderen, door kinderen. Destijds wilde ze liever stripmaker worden, maar toen ze op de basisschool zat veranderde die wens en zou ze liever auteur zijn. Deze droom kwam in 2018 uit, in dat jaar debuteerde ze met De witte kamer, waarmee ze het jaar daarop de Gouden Strop won. In 2021 verscheen De dwalenden, het laatste deel van haar trilogie.

Een door hem ontvangen foto van een angstig en gekweld meisje, met op de achterzijde de coördinaten van een hectometerpaaltje langs een snelweg, doen rechercheur Léon Coeur denken aan een moord van tien jaar eerder. Lena Delfosse, de vriendin van zijn nicht Hanna Gosselaer, werd op een wrede manier omgebracht en op diezelfde plek achtergelaten. Als Léon op de aangegeven locatie arriveert, vindt hij het levenloze lichaam van het meisje. Omdat de moordenaar van Lena nog gevangen zit, heeft het er alle schijn van dat er iemand is die hem nadoet. De vraag is nu wat daar de reden van is.

Dat Hanna’s vriendin Lena tien jaar geleden ontvoerd en vermoord werd, werd in de voorgaande twee delen van de drieluik al een paar keer aangestipt, maar het maakte geen enkel deel uit van beide verhalen. Nu is dat anders, want deze voor Hanna en Léon aangrijpende gebeurtenis staat centraal in De dwalenden, dat dan ook vooral vanuit hun perspectieven wordt verteld. Omdat er redelijk wat aandacht wordt besteed aan hun privéomstandigheden komt de lezer opnieuw meer over hen te weten. Het gevolg daarvan is wel dat vooral de eerste helft van het verhaal een niet al te hoog tempo heeft en dat de spanning wat achterblijft.

Ondanks die minder strak staande spanningsboog wordt je nieuwsgierigheid wel enigszins geprikkeld en dat begint in feite al in de proloog, waarin beschreven wordt wat het meisje overkomen is. Daarna is het vooral dat je wilt weten wat de link is tussen deze moord en die op Lena. De cliffhangers waar diverse hoofdstukken mee eindigen, zorgen ervoor dat je interesse naar hoe het verder gaat niet afneemt. De plot ontwikkelt zich over het algemeen tamelijk voorspelbaar, hierdoor komen grote verrassingen niet voor en wordt de lezer niet regelmatig op het verkeerde been gezet.

Pakweg halverwege de plot krijgen de wat spannendere momenten de overhand en vanaf dan gaat het verhaal meer intrigeren. De ontknoping komt vervolgens in een kleine stroomversnelling terecht en voor een van de personages heeft dat dramatische gevolgen. Dit past volledig in de lijn en sfeer van de verschillende verwikkelingen en in bepaald opzicht ook wel bij het laatste deel van de trilogie rond Léon Coeur en Hanna Gosselaer.

De dwalenden is in een toegankelijke, verzorgde en prettig leesbare stijl geschreven. Stroombergen maakt echter wel geregeld gebruik van clichés, zowel qua typering van de personages als situaties en omstandigheden. Een gevangene die per se met één specifiek personage – in dit boek is dat Hanna – wil spreken, kan niet meer uniek genoemd worden. Deze algemeenheden zijn jammer, want het verhaal heeft op zich wel een originele insteek, maar er had net wat meer uitgehaald had kunnen worden.