Zowel aangenaam als afschuwwekkend

Voordat Sam Holland fulltime auteur werd, heeft ze na haar universitaire psychologiestudie een paar jaar in de HR gewerkt. Ze had altijd verhalen in haar hoofd en na een aantal mislukte pogingen lukte het haar om een roman te schrijven. Vervolgens nam ze ontslag, legde haar boek voor aan een aantal agenten, ontving afwijzingen, maar zette door en uiteindelijk debuteerde ze in 2022 met De echoman. Hierin heeft ze haar fascinatie voor de kwaadaardige kant van de mens, haar interesse in de psychologie van een seriemoordenaar en de reden waarom hij zo geworden is, tot thema gemaakt.

Bij een brand in de woning van Jessica Ambrose komt haar man om het leven en raakt haar dochtertje gewond. Omdat ze ervan wordt verdacht de brand te hebben aangestoken, slaat ze op de vlucht en de enige die gelooft dat ze onschuldig is, is de geschorste rechercheur Nate Griffin. De dagen erna worden talloze moorden gepleegd die alle overeenkomsten vertonen met de werkwijze van beruchte seriemoordenaars. De politie maakt jacht op hem, maar boekt nog geen enkele vooruitgang in het onderzoek. Ondertussen bereidt 'De echoman', zoals de pers hem inmiddels noemt, zich voor op zijn laatste kunststukje.

'Niemand kan zich een voorstelling maken van de verschrikkingen die nog op stapel staan.'

In tegenstelling tot wat deze laatste zin van de proloog vertelt, kan de lezer zich niet alleen goed voorstellen wat er vlak daarvoor heeft gespeeld, maar zich eveneens een globaal beeld vormen van gebeurtenissen die nog moeten plaatsvinden. Zonder meteen in gruwelijke details te treden – later in de plot gebeurt dat wel – laat de auteur in de beginfase niets aan de verbeelding over en zorgen enkele heftige scènes ervoor dat er al snel een licht spanningsveld ontstaat en dat je zonder meer nieuwsgierig wordt naar de rest van het verhaal. De ontdekking dat seriemoorden worden gekopieerd intrigeert, want hoe verknipt kan iemand zijn om dergelijke daden nog eens dunnetjes over te doen.

Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit de perspectieven van Ambrose, Griffin en Cara Elliott, inspecteur van de politie, en Griffin’s zus. Zij zijn het meest uitgewerkt en met name de twee eerstgenoemden blijken min of meer beschadigd te zijn, hetgeen hun functioneren enigszins belemmert. Desalniettemin zijn het interessante personages die meer met elkaar gemeen hebben dan op het eerste gezicht lijkt. Verhoudingsgewijs blijft de seriemoordenaar als karakter een beetje onderbelicht. Enkele krantenberichten en psychologische verslagen geven iets meer informatie over zijn persoonlijkheid, maar omdat daar verder niets meer mee gedaan wordt, zijn deze fragmenten aardig om te lezen, maar als onderdeel van het geheel eigenlijk overbodig.

De overwegend korte hoofdstukken van De echoman, maar ook de veelheid aan gebeurtenissen, maken dat het tempo van het verhaal behoorlijk is. Verschillende cliffhangers en plotwendingen wakkeren de nieuwsgierigheid aan en hebben een positief effect op de spanning, die overigens niet overal even hoog is. Het begrip seriemoordenaar in een thriller is weliswaar niet uniek, maar de draai die Holland eraan gegeven heeft, is bijzonder en fascinerend en de kennis die ze over dergelijke moorden en hun daders heeft, heeft ze kundig in haar boek verwerkt. Toch ontkomt de auteur niet aan een aantal clichés, want bijvoorbeeld een korpsleiding die wil dat gisteren resultaten worden geboekt, hebben we al veel vaker gezien.

Een bondige en heldere schijfstijl, waarbij de dialoog veel aandacht krijgt, tezamen met diverse afschuwelijke en soms lugubere scènes, zorgen voor zowel een aangename als afschuwwekkende leeservaring. Met het door Ingrid Zweedijk vertaalde De echoman heeft Holland zich meteen in de kijker gespeeld. De thrillerliefhebber zal vast en zeker meer van haar horen, misschien zelfs met een vervolg op dit debuut, want het laatste hoofdstuk biedt daarvoor de ruimte.