Vermakelijk, maar redelijk voorspelbaar plot

Liefhebbers van veelschrijver James Patterson hoeven zich in 2020 niet te vervelen. In dit jaar verschijnt onder zijn naam namelijk nog een groot aantal boeken, variërend van een kookboek, kinderboeken, een biografie en natuurlijk een aantal thrillers, het genre waarmee hij groot geworden is en waarvan wereldwijd miljoenen exemplaren worden verkocht. Uitgezonderd de boeken uit de 'Alex Cross'-serie, werkt hij altijd samen met een andere auteur. Zijn in 2020 verschenen en door Waldemar Noë vertaalde thriller, De first lady, schreef hij samen met Brendan Dubois, waarmee hij al vaker heeft samengewerkt.

Als Harrison Tucker, de huidige president van de Verenigde Staten, samen met zijn maîtresse Tammy Doyle een hotel in Atlanta verlaat, worden ze overvallen door de toegestroomde pers. Vanaf dat moment is zijn affaire een hot item dat van invloed is op zijn herverkiezing. Een volgende tegenslag is dat zijn vrouw Grace plotseling ook van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Sally Grissom, hoofd van de presidentiële beveiligingsdivisie, krijgt de opdracht de first lady te vinden. Al snel rijst de vraag of dit een bewuste keuze van haar is geweest, of dat ze gevaar loopt.

Een verhaal waarin de president van de Verenigde Staten een belangrijke rol heeft, is niet uniek. Ook komt het vaker voor dat hij daarin dan een affaire heeft, ondanks dat hij ‘keurig’ getrouwd is. De first lady zou daarop geen uitzondering zijn, ware het niet dat de vrouw van de president deze keer een cruciale rol in het verhaal heeft waardoor het een net wat andere draai maakt. Dit neemt echter niet weg dat Patterson en Dubois wel voor een aantal clichés hebben gezorgd, in het bijzonder de eerste hoofdstukken van het boek. Een affaire die uitlekt, de pers die zich daar vervolgens op stort en een verkiezingscampagne die daardoor in het nauw komt, zijn daar maar enkele voorbeelden van.

Hoewel die eerste hoofdstukken nogal standaard zijn, hebben de auteurs ze blijkbaar wel nodig om het verhaal op gang te laten komen. Na deze aanloop neemt het tempo zienderogen toe, mede als gevolg van de korte hoofdstukken waar Patterson patent op lijkt te hebben. Vaak eindigen ze ook nog eens met een cliffhanger of iets wat daarvoor door moet gaan, en doen zich zo nu en dan enkele onverwachte, zij het niet opzienbarende, plotwendingen voor. De auteurs maken vanaf het begin handig gebruik van deze schrijftechniek en hierdoor heeft het verhaal een aanvaardbare spanningsboog. Ze weten er zonder meer voor te zorgen dat de lezer nieuwsgierig wordt naar de afloop.

De first lady wordt verteld vanuit diverse perspectieven, maar het is Sally Grissom die de hoofdrol heeft gekregen. Zonder dat er echt heel uitgebreid op haar personage ingegaan wordt, komt de lezer wel meer over haar te weten dan over ieder ander. Dan blijkt ook dat ze, ondanks haar gedrevenheid de presidentsvrouw te vinden, niet altijd de meest gemakkelijke persoon is om mee om te gaan. Daarentegen komt ze op sommige momenten trouwens ook wel eens sympathiek over. Voor het overige blijven alle karakters nogal oppervlakkig en een enkeling is zelfs buitengewoon voorspelbaar – qua persoon, maar ook qua handelen. 

De meeste boeken van Patterson staan niet bekend om hun diepgang, De first lady is daar geen uitzondering op. Ofschoon de plot voor een groot deel voorspelbaar verloopt, is het echter wel een thriller die vermaakt. De ongecompliceerde schrijfstijl van de auteurs is daar zeker debet aan, maar wellicht dat beide heren dat zichzelf ook ten doel hebben gesteld. Met de wetenschap dat ze op deze manier nog jaren door kunnen gaan.