Lezersrecensie
Overwegend oppervlakkig, desalniettemin onderhoudend
Ilja Gort was, en is eigenlijk nog steeds, een veelzijdig man die er een groot aantal passies op na houdt. Voor 2000 was hij actief in en met muziek, maar vanaf dat jaar legde hij zich toe op het produceren van wijn en het schrijven van boeken. Als auteur debuteerde hij in 2004 met het inmiddels vele malen herdrukte boek Leven als Gort in Frankrijk. In De flessentrekker, zijn nieuwste roman die twintig jaar later is verschenen, is het vervalsen van wijnen het belangrijkste thema en is derhalve gebaseerd op enkele bekende wijnfraudezaken.
De jonge en gesjeesde student Maxim Dupont ontdekt bij zichzelf een gave die hem veel roem en rijkdom kan brengen: het vervalsen van kostbare en soms zeldzame wijnen. Zijn vriendschap met de ongeveer even oude Claudine d’Hollosy, eigenares van een gerenommeerde wijnwinkel, komt hem daarbij goed van pas en beiden nemen het niet zo nauw met de geldende regels. Op een dag ontmoet Dupont de charismatische Bernard de Rochemorin, waarna hij zich aansluit bij diens organisatie. Claudine ontdekt dat deze man op nog grotere schaal wijnen vervalst en gaat samen met Maxim de strijd met hem aan.
Meteen in het eerste hoofdstuk maakt de lezer kennis met Maxim Dupont, die qua uiterlijk wel heel veel weg heeft van Gorts nog erg jonge kleinzoon Charlie. Het verhaal wordt dan ook grotendeels vanuit zijn perspectief verteld en daardoor krijg je, overigens zonder dat de auteur erg veel over Duponts achtergrond uitweidt, een vrij goed beeld over hem en zijn bezigheden. Ook hierbij blijft Gort – en gelijk heeft hij – dicht bij zichzelf, want net als zijn hoofdpersonage is hij gepassioneerd door wijn, heeft hij veel met Bordeaux en is de achternaam d’Hollosy niet geheel onbekend voor hem. Daarnaast zijn enkele locaties en activiteiten die in het boek beschreven worden herkenbaar uit zijn televisieprogramma Gort over de grens. Hierdoor komen diverse omstandigheden zonder meer waarheidsgetrouw over.
Dit laatste geldt in iets mindere mate voor de plot, ondanks dat het vervalsen van kwaliteitswijnen wel degelijk voorkomt en dit een lucratieve onderneming is waarmee een dik belegde boterham te verdienen valt. Er zijn namelijk verschillende situaties die nogal onrealistisch zijn en waarbij het overduidelijk is dat Gort alle registers opentrekt om de lezer een vermakelijk verhaal voor te schotelen. Hierin is hij zonder meer geslaagd, want de vele aangelegenheden vervelen geen moment. Het tempo ligt voortdurend hoog, er gebeurt meer dan voldoende en diverse scènes neigen zelfs naar het absurdistische. Het zal en kan dan ook niemand verbazen dat in dit boek humor een belangrijke plaats inneemt.
De schrijfstijl van de auteur is bijzonder vlot, ongecompliceerd, erg beeldend en helemaal in de lijn van Gort. Een goed voorbeeld van dit laatste is een mooie en levensechte beschrijving van het proeven van alleen maar één slok wijn. Het verhaal begint nog heel ‘gewoon’ en bedaard, maar gaandeweg de plot en betrekkelijk geleidelijk neemt de spanning zienderogen toe. Om uiteindelijk te eindigen in een nogal drastische, onverwachte, maar eveneens ongeloofwaardige ontknoping. In die slotfase volgt alles elkaar wel heel snel op, het lijkt dan alsof er tussentijds niets voorgevallen is. Dit wekt de indruk dat er rap een eind aan gebreid moest worden, wat waarschijnlijk absoluut niet het geval geweest is.
Hoewel De flessentrekker over het geheel genomen wel oppervlakkig is, komen de frauduleuze handelingen met wijn prima naar voren. Dit doet Gort op een luchtige en onderhoudende manier, waarbij de strekking van het boek langzaam verandert van roman naar thriller.
De jonge en gesjeesde student Maxim Dupont ontdekt bij zichzelf een gave die hem veel roem en rijkdom kan brengen: het vervalsen van kostbare en soms zeldzame wijnen. Zijn vriendschap met de ongeveer even oude Claudine d’Hollosy, eigenares van een gerenommeerde wijnwinkel, komt hem daarbij goed van pas en beiden nemen het niet zo nauw met de geldende regels. Op een dag ontmoet Dupont de charismatische Bernard de Rochemorin, waarna hij zich aansluit bij diens organisatie. Claudine ontdekt dat deze man op nog grotere schaal wijnen vervalst en gaat samen met Maxim de strijd met hem aan.
Meteen in het eerste hoofdstuk maakt de lezer kennis met Maxim Dupont, die qua uiterlijk wel heel veel weg heeft van Gorts nog erg jonge kleinzoon Charlie. Het verhaal wordt dan ook grotendeels vanuit zijn perspectief verteld en daardoor krijg je, overigens zonder dat de auteur erg veel over Duponts achtergrond uitweidt, een vrij goed beeld over hem en zijn bezigheden. Ook hierbij blijft Gort – en gelijk heeft hij – dicht bij zichzelf, want net als zijn hoofdpersonage is hij gepassioneerd door wijn, heeft hij veel met Bordeaux en is de achternaam d’Hollosy niet geheel onbekend voor hem. Daarnaast zijn enkele locaties en activiteiten die in het boek beschreven worden herkenbaar uit zijn televisieprogramma Gort over de grens. Hierdoor komen diverse omstandigheden zonder meer waarheidsgetrouw over.
Dit laatste geldt in iets mindere mate voor de plot, ondanks dat het vervalsen van kwaliteitswijnen wel degelijk voorkomt en dit een lucratieve onderneming is waarmee een dik belegde boterham te verdienen valt. Er zijn namelijk verschillende situaties die nogal onrealistisch zijn en waarbij het overduidelijk is dat Gort alle registers opentrekt om de lezer een vermakelijk verhaal voor te schotelen. Hierin is hij zonder meer geslaagd, want de vele aangelegenheden vervelen geen moment. Het tempo ligt voortdurend hoog, er gebeurt meer dan voldoende en diverse scènes neigen zelfs naar het absurdistische. Het zal en kan dan ook niemand verbazen dat in dit boek humor een belangrijke plaats inneemt.
De schrijfstijl van de auteur is bijzonder vlot, ongecompliceerd, erg beeldend en helemaal in de lijn van Gort. Een goed voorbeeld van dit laatste is een mooie en levensechte beschrijving van het proeven van alleen maar één slok wijn. Het verhaal begint nog heel ‘gewoon’ en bedaard, maar gaandeweg de plot en betrekkelijk geleidelijk neemt de spanning zienderogen toe. Om uiteindelijk te eindigen in een nogal drastische, onverwachte, maar eveneens ongeloofwaardige ontknoping. In die slotfase volgt alles elkaar wel heel snel op, het lijkt dan alsof er tussentijds niets voorgevallen is. Dit wekt de indruk dat er rap een eind aan gebreid moest worden, wat waarschijnlijk absoluut niet het geval geweest is.
Hoewel De flessentrekker over het geheel genomen wel oppervlakkig is, komen de frauduleuze handelingen met wijn prima naar voren. Dit doet Gort op een luchtige en onderhoudende manier, waarbij de strekking van het boek langzaam verandert van roman naar thriller.
1
Reageer op deze recensie