Geen slechte roman, maar kan niet volledig overtuigen

Hoewel Héctor Abad al diverse boeken op zijn naam had staan, brak hij in 2006 internationaal door met de roman Het vergeten dat ons wacht, dat overigens vier jaar later in een Nederlandse vertaling werd uitgebracht. Zes jaar later verscheen De geheime droom van het land (2016), een kroniek van een familie die met het geweld waar Colombia jarenlang onder gebukt ging te maken heeft gehad. Een thema dat in meer van zijn boeken terug te vinden is.

Op een dag krijgt de in New York wonende Antonio Ángel een telefoontje van zijn zus Eva. Ze vertelt hem dat hun moeder op La Oculta, hun finca in de Colombiaanse bergen is gestorven. Antonio keert terug naar zijn vaderland om samen met zijn zussen Eva en Pilar afscheid van hun moeder te nemen. Voor elk van hen heeft de finca een betekenis, want ze waren er gelukkig, maar door de gewelddadigheden waar het land mee te maken had, hebben ze er ook minder fijne tijd gehad.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit de perspectieven van de kinderen van moeder Anita Ángel: Pilar, Eva en Antonio. In feite kan er daarom gesproken worden van drie verhaallijnen, maar omdat hierin La Oculta, de finca, die al meer dan een eeuw in het bezit van de familie is, centraal staat en derhalve als een rode draad door de roman heen loopt, is het eigenlijk één langgerekte historische vertelling. Niet alleen over henzelf, hun voorouders, de regio waar de boerderij annex buitenverblijf staat, maar ook over het land Colombia. Natuurlijk is een groot deel hiervan fictief, maar de auteur heeft veel waargebeurde feiten in de roman verwerkt, waardoor de lezer niet aldoor het gevoel heeft een geheel verzonnen boek te lezen.

Pilar, Eva en Antonio zijn, hoewel ze broer en zussen zijn, drie totaal uiteenlopende personages, met ieder hun eigen karakter, hun eigen visie op allerlei zaken en uiteraard hun eigen herinneringen over en gevoel met La Oculta (Het Verborgene). Als persoon zijn ze zonder meer interessant, maar wat ze te vertellen hebben, is dat niet altijd. Antonio houdt zich veel bezig met de historie van het dorp en de finca, en hoewel veel van wat hij daarover vertelt interessant is, is het bij vlagen ook weleens behoorlijk saai. De verhalen van zijn zussen zijn over het algemeen een stuk persoonlijker en leven daardoor iets meer. Een aantal hoofdstukken over een gebeurtenis die Eva overkomen is en waarover ze uitgebreid vertelt, is zelfs spannend. Het gewelddadige verleden van Colombia komt hierin goed tot uiting.

De auteur heeft verschillende thema’s in de roman verwerkt, waaronder de al genoemde. Hij kaart bijvoorbeeld ook homoseksualiteit, seksuele ontdekking in het algemeen en feminisme aan. Soms gebeurt dit heel erg zichtbaar, maar regelmatig heeft hij een dergelijk onderwerp heel subtiel in een voorval geïmplementeerd waardoor het niet meteen opvalt. De schrijfstijl van Abad is enigszins variabel, de ene keer erg toegankelijk, beeldend en inlevend, de andere keer een stuk statischer en droger. Hierdoor kan de roman, die zo nu en dan wat stof tot nadenken biedt, niet volledig boeien. De geheime droom van het land is absoluut niet slecht, maar kan evenmin overtuigen.