Originele opmaak, maar spanning ontbreekt

Terwijl Janice Hallett aan een concept voor een tv-serie werkte, stelde iemand haar voor om een roman te gaan schrijven. Ze besloot hier gehoor aan te geven en ging aan de slag met een idee dat ze voor een dramaserie had bedacht. Het resultaat was het in 2021 verschenen The Appeal, dat een jaar later als De hoofdrol in het Nederlands is uitgebracht. De thriller was in het jaar van verschijnen het tweede best verkochte fictiedebuut in het Verenigd Koninkrijk. Tevens won het boek diverse prijzen en stond het een aantal weken bovenaan in de bestsellerlijst van Sunday Times.

Een nieuw lid van de Fairway Players-toneelgroep is om het leven gebracht. Daarvoor is iemand gearresteerd en gevangengenomen, maar het heeft er alle schijn van dat deze persoon onschuldig is. In een naar aanleiding van de moord samengesteld dossier bevinden zich grote hoeveelheden e-mails, berichten en brieven die de leden van het toneelgezelschap elkaar hebben toegestuurd. Uit een van deze documenten kan worden afgeleid wie de moordenaar is en dat zal eveneens betekenen dat de zaak gesloten kan worden. Eén ding wordt zonder meer duidelijk: velen hebben een geheim te verbergen.

De hoofdrol is geen conventionele thriller, want door de vormgeving wijkt hij behoorlijk af van wat in de regel gebruikelijk is. De plot bestaat namelijk voor het grootste deel uit e-mails en tekstberichten, samengebracht in één dossier dat door twee trainees (tot het eind van de plot blijft overigens onduidelijk wat hun functie is) van een advocatenkantoor uitgeplozen wordt. Zij hebben niet alleen de taak om de onschuld van degene die voor de moord veroordeeld is aan te tonen, maar ook de identiteit van de werkelijke dader te achterhalen. Uit de vele documenten, in chronologische volgorde gesorteerd, moet blijken wie dit is, waarbij de lezer eveneens de kans geboden wordt de zaak op te lossen. Hij zal daartoe wel bij de les moeten blijven, want elke e-mail of sms kan een aanwijzing bevatten. Dit kan een hele opgave zijn, vooral omdat het vele berichtenverkeer voor weinig afwisseling zorgt.

Het aantal personages waarmee de lezer wordt geconfronteerd is aanzienlijk – waarschijnlijk is het niet voor niets dat in het boek twee keer een uitgebreide namenlijst is opgenomen – en daarom duurt het even voor ieder van hen in de juiste context geplaatst kan worden. Ondanks dat de meeste namen regelmatig worden genoemd, is het onmogelijk om een band met hen op te bouwen. De klinische en zakelijke uitstraling van alle documentatie is daar de voornaamste oorzaak van. De uitvoerige correspondentie geeft echter wel een goed beeld van wat er binnen de kleine gemeenschap leeft, hoe de onderlinge verhoudingen liggen en dat enkelen van hen iets te verbergen hebben.

Een intensieve inzamelingsactie om de peperdure medicatie te bekostigen die voor de behandeling van het tweejarige en zieke meisje Poppy nodig is, vormt de rode draad van het geheel. Daarom besteedt de auteur hier relatief veel aandacht aan, onder andere omdat wantrouwen ten opzichte van de oprechtheid van deze actie de basis vormt voor de moord. Op een gegeven moment beginnen de vele mailwisselingen, waarvan lang niet alles inzichtelijk wordt gemaakt, te vervelen. Het is allemaal gewoonweg te veel. Pas ver in de plot doet zich een kleine kentering voor wanneer alle afzonderlijke documentatie wordt samengevat, een aantal verdachten in beeld komt en aan alles recht wordt gedaan. Dan merkt de lezer ook dat hij bij lange na niet over alle informatie beschikt om een dader aan te kunnen wijzen, waardoor hij minder interactief mee kan doen dan wordt gesuggereerd.

Qua originaliteit en opmaak verdient De hoofdrol, dat vertaald is door Kees van Weele, niets dan lof, maar spannend kan het boek onmogelijk genoemd worden, ondanks dat je op den duur wel enigszins nieuwsgierig wordt naar de afloop. Dit is echter niet meer dan de bekende druppel op een gloeiende plaat.