Origineel, maar middelmaat

Voordat Adrian McKinty fulltime auteur werd, schreef hij een aantal korte verhalen, een novelle en diverse boekbesprekingen. Hij was nog leraar Engels aan een middelbare school in Denver, Colorado toen hij aan zijn roman Dead I well may be begon. Dit debuut is in 2003 verschenen en was de eerste van de Michael Forsythe-trilogie. Voor een aantal van zijn boeken heeft hij onder andere de Edgar Award, de Barry Award en de Anthony Award gewonnen. Begin juli 2019 verscheen De ketting, zijn eerste in het Nederlands vertaalde thriller. In zowel de VS als Groot-Brittannië kwam het boek op de bestsellerlijst terecht.

De dertienjarige Kylie wacht op de bus om naar school te gaan. Een man komt naar haar toe en houdt haar onder schot. Ze moet met hem meekomen. Niet lang daarna wordt haar moeder Rachel gebeld en krijgt te horen dat haar dochter vastgehouden wordt. Om haar vrij te krijgen moet ze losgeld betalen, maar ook een ander kind ontvoeren. Doet ze dat niet of gaat er wat mis, dan worden zowel Kylie als de zoon van de beller vermoord. Vanaf dat moment hoort ze bij De Ketting en is ze een van de vele schakels die criminele activiteiten moet ondernemen. En blijkt ook dat je er niet aan kunt ontsnappen.

Bijna iedereen kent het wel, de kettingbrief. Soms alleen maar onschuldig vermaak, maar lang niet altijd. Samen met een Mexicaans concept waarbij familieleden aanbieden om de plaats van een kwetsbaarder ontvoeringsslachtoffer in te nemen inspireerden de auteur tot het schrijven van De ketting. Met als verschil dat in het verhaal niemand vrijwillig de plaats van een ander inneemt. Iedereen zal zich kunnen voorstellen dat zowel de familie als de slachtoffers wanhopig en angstig zijn, en op een gegeven moment zelfs in paniek raken. Deze emoties weet de auteur, vooral in het begin van het volledig fictieve verhaal, maar bovenal omdat het om kinderen gaat, heel goed op de lezer over te brengen. Iedereen kan zich daarom heel goed voorstellen dat ouders er alles aan doen om hun kind weer vrij te krijgen, zelfs als het verschrikkelijke dingen betreft.

In principe is een dergelijke situatie een uitstekend uitgangspunt voor een verrassende en spannende thriller. Ook McKinty zal dat ongetwijfeld voor ogen hebben gehad. De hoofdstukken zijn daar een prima voorbeeld van, want ze zijn kort en dat is over het algemeen goed voor het tempo van het verhaal. Zo niet in De ketting, waarin de snelheid niet al te hoog ligt en de auteur soms te diep op zaken als het voorbereiden van een ontvoering ingaat. Dat rustig voortkabbelen komt de spanning zeker niet ten goede, deze blijft in het verhaal eigenlijk zo goed als achterwege. Een gebrek aan spectaculaire plotwendingen is daar zonder meer debet aan. De flashbacks in het tweede deel van het verhaal maken dat ook niet goed, hoewel ze er, ondanks de minieme voorspelbaarheid, wel voor zorgen dat de lezer lichtelijk nieuwsgierig wordt.

De ketting is absoluut geen onaardig verhaal om te lezen, maar het is vaak net even wat te simpel. Veel dialogen zijn niet zo aansprekend, ze komen wat statisch over en een aantal ontwikkelingen valt net even wat te mooi op hun plaats, vooral in het voordeel van Rachel en Pete. Dit is ten nadele van het verrassingseffect en in het verlengde daarvan ook de spanningsboog. In de ontknoping schroeft de auteur het tempo iets op en neemt de actie enigszins toe. Voor het zover is, komt de lezer nog te weten wie er verantwoordelijk is voor De ketting en wat hen heeft bewogen hiermee te beginnen.

McKinty heeft het zonder meer in zich om een prima verhaal te schrijven, dat heeft hij immers ook al bewezen. De ketting, vertaald door Sabine Mutsaers, is daar een duidelijk voorbeeld van, maar het stijgt niet boven de middelmaat uit. Ondanks het buitengewoon originele en interessante thema.