Boeiend, maar Gerritsen kan beter

In het begin van haar carrière als auteur, nu veertig jaar geleden, schreef Tess Gerritsen uitsluitend romantische thrillers, maar later stapte ze over naar de medische thriller en startte ze de langlopende serie met rechercheur Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles. Beide vrouwen werken voor het eerst samen in De leerling (2002) en sindsdien zijn onafscheidelijk. Het tiende deel van de succesvolle en tot tv-serie verfilmde reeks is De laatste sterft, dat in 2012 in een Nederlandse vertaling is verschenen.

Claire Ward, Will Yablonski en Teddy Clock, drie ongeveer dertien- à veertienjarigen, hebben niets met elkaar gemeen, behalve één ding: hun ouders en later hun pleegouders zijn op een wrede manier om het leven gebracht. Hierna komen ze op de exclusieve en streng beveiligde kostschool Evensong terecht, waar Maura Isles twee weken logeert om een andere leerling, Julian Perkins, te bezoeken. Ze probeert er tevens achter te komen wat de overeenkomst tussen de drie tieners is en schakelt daarbij de hulp in van haar vriendin Jane Rizzoli, die tevens rechercheur is. Het onderzoek dat ze vervolgens starten is echter niet geheel zonder gevaar.

De eerste paar hoofdstukken beginnen heel gewoontjes, want daarin worden twee tieners geïntroduceerd die dingen doen die bij hun leeftijd en interesses passen. Niets bijzonders eigenlijk, maar schijn bedriegt, want het eind van deze hoofdstukken zorgt door hun raadselachtigheid wel degelijk voor enkele vragen, en daardoor is er meteen al een heel lichte spanning. Verschillende omstandigheden zorgen er tevens voor dat de aanvangsfase intrigeert en de lezer zich afvraagt waar het verhaal exact naartoe gaat. Geleidelijk aan worden er steeds meer tipjes van de sluier opgelicht en wordt inzichtelijk gemaakt wat er precies aan de hand is. Dit gebeurt overigens zonder dat de plot bol staat van spannende situaties, pas aan het eind wordt het enigszins gevaarlijk en ontstaat er de nodige opwinding. Verder is het, ondanks verschillende mysterieuze voorvallen, een overwegend tamme bedoening.

Het verhaal wordt vanuit het perspectief van verschillende personages verteld, waaronder Rizzoli en Isles. Hun rol is echter relatief beperkt en iets anders dan de volger van de serie van hen gewend is. Een belangrijke rol is weggelegd voor Claire, Will en Terry en over hen komt de lezer dan ook wel het een en ander te weten, echter niet zodanig dat hun hele doopceel wordt gelicht. Dit is overigens ook niet nodig om de plot goed te kunnen volgen. Het is evenmin niet noodzakelijk de reeks op volgorde van verschijnen te lezen. Zo nu en dan wordt er wel verwezen naar gebeurtenissen uit één of meer voorgaande delen – je vraagt je wel af wat er toen allemaal gebeurd is – maar dit is niet van invloed op alles wat zich nu voordoet of op de ontwikkeling van de belangrijkste personen.

De schrijfstijl van Gerritsen is, zoals bij haar altijd gebruikelijk is, uitermate verzorgd, vlot en toegankelijk. Het verhaal is degelijk opgebouwd en bij tijd en wijle zorgt ze voor een onverwachte plotwending. Desondanks ontkomt ook zij niet aan enkele clichés, want het gedrag – en houding – van sommige personages kom je veel vaker tegen in thrillers. Verder komen de drie tieners niet helemaal natuurgetrouw over, hun gedragingen passen namelijk niet bij hun leeftijd. Daarnaast zijn diverse aangelegenheden nogal vergezocht en tamelijk onwaarschijnlijk, met name die uit de ontknoping, die overigens wel redelijk spannend en actierijk is.

Hoewel De laatste sterft van begin tot eind blijft boeien, is dit tiende deel van de serie met Rizzoli en Isles niet de sterkste. Daarvoor is de spanning te beperkt, is de rol van beide vriendinnen te gering en is de gang van zaken net niet spectaculair genoeg. Gerritsen kan aanmerkelijk beter, dat heeft ze immers al bewezen.