Origineel, maar voorspelbaar

Al van jongs af aan heeft Mikaela Bley ervan gedroomd om te schrijven en verhalen te creëren. Ze had ze altijd al in haar hoofd, maar nooit op papier gezet. Een schrijfcursus die ze volgde was de aanzet om ermee te beginnen. Ze nam ontslag als inkoper bij het Zweedse tv-station TV4 en debuteerde in 2016 met Dochter vermist, het eerste deel van een serie met TV4-verslaggeefster Ellen Tamm. Vier jaar later verscheen De meisjes zonder naam, het vierde deel uit de reeks. Haar boeken worden inmiddels in verschillende landen uitgebracht.

De 17-jarige Linn Rosén is een succesvol blogger en influencer, maar onder andere met school wil het niet zo lukken. Haar moeder stuurt haar naar het meisjesinternaat Täcktaholm, waar ze haar opleiding af moet maken. Wrijving met de meeste andere meisjes geeft haar een slecht gevoel en nadat een van haar klasgenoten in rook lijkt te zijn opgegaan, beseft ze dat ze gevaar loopt. Ellen Tamm ontvangt een tip dat het lichaam van een meisje gevonden is. Ze is vermoord. Als niet veel later opnieuw een meisjeslichaam gevonden wordt, wil Ellen nog maar één ding, de waarheid achterhalen en nieuwe slachtoffers voorkomen.

Een veelgebruikte uitdrukking bij een teamsport is ‘Never change a winning team’. Wat hiermee bedoeld wordt, is dat je niet moet afwijken van een formule waarmee je succes hebt. Daarom hanteert Bley in De meisjes zonder naam hetzelfde concept als in de drie voorgaande delen: een onderverdeling in opeenvolgende dagen en een verhaal dat verteld wordt vanuit wisselende perspectieven. Het effect daarvan is dat het zich in een redelijk tempo afspeelt. Niet uitzonderlijk hoog, maar ook niet tergend langzaam. Dat het zowel vanuit het gezichtspunt van Linn als Ellen wordt verteld, zorgt ervoor dat de lezer wil weten hoe het ieder van hen vergaat – het maakt enigszins nieuwsgierig.

Dat Ellen een oude bekende is, hoeft in principe geen beletsel te zijn om dit vierde deel afzonderlijk van de eerdere drie te lezen. Het verhaal staat op zichzelf en de enige reden om de serie op volgorde te lezen, is om de ontwikkeling van de terugkerende personages vanaf het begin te willen volgen. Ook de persoonlijke omstandigheden van Ellen kunnen een argument zijn om toch bij het eerste deel te starten. Maar noodzakelijk is dit niet, want gedurende de plot krijgt de lezer voldoende informatie om haar, maar ook haar voorgeschiedenis, te kunnen doorgronden. De uitwerking van haar personage en dat van Linn zijn ruim voldoende.

Het verhaal zit psychologisch behoorlijk in elkaar en daardoor ontstaat er vooral in het begin een heel beperkte spanningsboog. De verstandhouding tussen de meisjes onderling is voelbaar, tussen enkele van hen lijkt sprake te zijn van een bepaalde mate van rivaliteit. Het lukt de auteur echter niet om hier een vervolg aan te geven. Ondanks dat er meer dan genoeg gebeurt, blijft het spanningsveld klein en zijn er veel te weinig verrassende ontwikkelingen. Halverwege het verhaal krijgt de lezer een vermoeden wat er op het internaat aan de hand is, wie de moorden heeft gepleegd en wat er uiteindelijk gaat gebeuren. De ontknoping bevestigt deze voorspelbare en niet verrassende hypothese.

In Zweden wordt Bley de nieuwe thrillerkoningin genoemd. Dat ze kan schrijven, heeft ze wel bewezen en laat dat in De meisjes zonder naam opnieuw zien, dat vertaald is door Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper. Maar dat ze in haar eigen land na het schrijven van een paar thrillers al tot vorstin benoemd is, is schromelijk overdreven. Daarvoor zal ze zich toch nog wat meer moeten ontwikkelen.