Goed en intrigerend thrillerdebuut

Terwijl Nadine Matheson in 2002 nog bij de BBC werkte, nam ze zich voor ooit een boek te gaan schrijven. Daarvoor had ze al een aantal verhalen geschreven, maar dat bleek niet zo’n succes. Door haar studie advocatuur duurde het tot 2015 voor ze haar wens kon verwezenlijken. In dat jaar verscheen haar roman The Sisters en schreef ze mee aan de scifi-anthologie No way home. In 2021 verscheen haar debuutthriller De puzzelman, het eerste deel van een serie met inspecteur Anjelica Henley. Ze schijft tevens misdaadverhalen onder het pseudoniem J.T. Baptiste.

In de Londense wijk Deptford, in de buurt van de Thames, worden in een week tijd de lichaamsdelen gevonden van verschillende mensen. De SCU (Serial Crime Unit) krijgt de zaak toegewezen en inspecteur Anjelica Henley leidt het onderzoek. Ongeveer tweeënhalf jaar eerder heeft Peter Olivier op identieke wijze een aantal moorden gepleegd, maar hij zit een levenslange gevangenisstraf uit, dus kan deze keer niet de dader zijn. Dan lukt het Olivier om te ontsnappen, waarna Henley en haar team niet meer achter één, maar twee seriemoordenaars aan moeten gaan.

De zeer korte proloog van De puzzelman zet meteen de toon van het verhaal. De fragmenten waarin drie mensen op verschillende plekken langs de Thames een lichaamsdeel vinden, laten namelijk niets aan de verbeelding over. Ze geven het gevoel dat de dit trio na hun onfortuinlijke vondst moet hebben gehad goed weer en laten eveneens zien dat de auteur bijzonder beeldend en realistisch kan schrijven. Tijdens de plot, waarin enkele gruwelijke passages de revue passeren, is de lezer voortdurend bij iedere situatie betrokken en probeert hij, net als de rechercheurs, te achterhalen wie de moordenaar is. Zoals dit voor het team een puzzel is, is het dat voor hem in feite ook.

Omdat het verhaal vooral vanuit het perspectief van Henley wordt verteld, leer je haar zowel qua werk als privé behoorlijk goed kennen. Wat daarbij opvalt, is dat Matheson niet aan een aantal kleine clichés ontkomen is. Een relatie die een beetje stroef verloopt, is namelijk niet meer zo heel erg origineel. Dat de andere personages iets minder prominent naar voren worden gebracht, betekent niet dat ze onvoldoende uitgewerkt zijn. Zelfs over hen komt de lezer genoeg te weten om zich een prima beeld van haar of hem te kunnen vormen.

Vanaf het begin heeft De puzzelman een continue spanningsboog. Je wilt immers weten wie de moorden heeft gepleegd, en waarom. Daarnaast ben je nieuwsgierig naar wat zich een paar jaar eerder heeft afgespeeld en wat Henley destijds overkomen is. Er zijn bovendien situaties waarbij de spanning boven het gemiddelde uitstijgt. Dat gebeurt voornamelijk als het tempo opgevoerd wordt, als zich een onverwachte ontwikkeling heeft voorgedaan of wanneer er wat meer actie is. Deze drie elementen doen zich met name voor in de ontknoping, die tot en met de laatste bladzijde spannend is en waarin één belangrijke vraag onbeantwoord blijft. De auteur zet hiermee de deur naar een vervolg wagenwijd open.

De puzzelman is in een eigentijdse en aangename stijl geschreven en dialogen komen levensecht over. Een mooi voorbeeld daarvan is een verhoor dat door Henley en een van haar collega’s wordt afgenomen. De ervaring die Matheson als advocaat heeft, is dan overduidelijk zichtbaar. Ook het feit dat Londen een wereldstad is met veel nationaliteiten, komt in het verhaal naar voren. De auteur laat doorschemeren dat racisme er nog steeds aanwezig is. Ze moet echter oppassen dat ze niet te veel de nadruk legt op de huidskleur van haar personages.

Hoewel er op De puzzelman, dat vertaald is door Angela Knotter en Anna Livestro, wel wat kleinigheden zijn aan te merken, is het zonder meer een ongewoon goed en intrigerend thrillerdebuut. Matheson werkt inmiddels aan een vervolg, dus lijken zowel zij als Henley geen eendagsvliegen te zijn.