Autobiografie verpakt in fictief jasje

Vanaf het moment dat ze haar eerste letters schreef, wilde Mariette Lindstein schrijven. Op haar zesde tekende ze boeken, op haar veertiende schreef ze korte verhalen voor tienertijdschriften. Na haar studie wilde ze journalist worden, maar omdat ze zich op negentienjarige leeftijd bij de Scientologybeweging aansloot vervloog deze droom. Hier werkte ze direct onder de leider van de beweging tot ze er in 2004, na een verblijf van zevenentwintig jaar, wist te ontsnappen. Tijdens een interview ontstond bij haar het idee voor een thriller over een sekte en dit zou deels gebaseerd moeten zijn op haar eigen ervaringen. In september 2017 verscheen De sekte, het eerste deel van een trilogie.

Sofia Bauman en haar vriendin Wilma bezoeken een lezing van Franz Oswald over ViaTerra, een leer over het zuivere leven. Ze bezoeken het eiland en omdat Sofia net afgestudeerd is en nog niet weet wat ze met haar leven wil, besluit ze om een haar door Oswald aangeboden baan te accepteren. Al snel blijkt dat de voorspiegelingen mooier waren dan de werkelijkheid is. In de herfst vraagt ze zich daarom af of haar keuze wel een juiste is. Ze beseft dat het moeilijk, zo niet onmogelijk, zal worden om haar vorige leven terug te krijgen. Vooral omdat er nog niemand is geweest die ViaTerra ooit verlaten heeft.

Het verhaal begint met een korte proloog die intens, intrigerend en eigenlijk ook wel spannend is. Het is de beschrijving van een ontsnapping en het niet weten waarvandaan of waarom zorgt ervoor dat je nieuwsgierig wordt. Een begin dat veelbelovend is. Hierna begint het eigenlijke verhaal, waarbij ieder hoofdstuk voorafgegaan wordt door een korte cursieve tekst waarvan de lezer al snel het vermoeden krijgt uit wiens perspectief dit verteld wordt. De eerste echte hoofdstukken zijn aanvankelijk een introductie van de personages en het eiland waarop ViaTerra te vinden is. Op ViaTerra blijkt alles van en over iedereen bekend te zijn en dat is toch wel een erg beangstigende gedachte. Het is een soort big-brother-is-watching-you-gevoel.

Lindstein heeft de sfeer die er in een sekte kan heersen ogenschijnlijk erg goed weergegeven. Als insider weet ze natuurlijk ook uitstekend hoe het er reilt en zeilt. De lezer kan niet anders dan concluderen dat (personeels)leden van een sekte geïndoctrineerd worden, dat ze slaafs, en vaak zelfs onmenselijk, behandeld worden en dat ze dusdanig gedrild zijn dat ze alleen maar uitvoeren wat hen opgedragen wordt. Voor een buitenstaander is het onbegrijpelijk dat deze mensen zich laten vernederen, maar als een machtswellusteling je dusdanig angstig weet te maken en je ook nog volslagen willoos bent door zijn indoctrinatie weet je waarschijnlijk niet beter en doe je wat er van je verwacht wordt. En al dit is wat heel duidelijk in het boek naar voren komt.

Over het algemeen is het tempo in De sekte laag. Vaak is het effect daarvan dat een verhaal zich voortsleept en dat het niet altijd boeit. Voor het debuut van Lindstein geldt dat echter niet. Het blijft intrigeren, vooral omdat je je regelmatig afvraagt hoe het komt dat verstandige en weldenkende mensen zich kunnen laten overhalen om zich met dergelijke dubieuze bewegingen in te laten en er nog te blijven ook. Ondanks dat een aantal hoofdstukken met een cliffhanger eindigt, blijft de spanning in het verhaal zo goed als achterwege. Hoewel er wel een spanningselement in zit, is het predicaat thriller iets te veel van het goede. Het is vooral een autobiografisch verhaal verpakt in een fictief jasje.

Hoewel het een afgerond verhaal lijkt te zijn, eindigt het boek met een epiloog die voldoende ruimte openlaat voor een vervolg. Niet vreemd als je bedenkt dat dit het eerste van een trilogie is. Ondanks enkele onwaarschijnlijkheden weet De sekte je dusdanig te boeien dat het nergens verveelt en dat je na afloop uitkijkt naar het vervolg.