Geloofwaardig verhaal en onderliggende spanning

Als onderdeel van de masteropleiding creatief schrijven schreef Nadine Matheson De puzzelman (2021), inmiddels uitgegroeid tot een bestseller en vertaald in vijftien talen. Om deze opleiding te kunnen volgen, stuurde ze een verhaal in over een vermoorde dominee en na het afronden van haar thrillerdebuut wist ze dat ze inspecteur Henley en haar team de moord op deze voorganger wilde laten onderzoeken. Dit gebeurt in het in 2023 verschenen De stille kamer, het tweede deel van de serie rond Anjelica Henley van de Serial Crime Unit.

In het kantoor van de Kerk van Annan de Profeet vindt de schoonmaakster het lichaam van pastor Caleb Annan. Tijdens het onderzoek naar deze moord ontdekt inspecteur Henley in een afgeschermde kamer een tweede slachtoffer. Deze zwaar toegetakelde man ligt vastgebonden aan een bed en is amper in leven. Henley en haar collega’s doen er alles aan deze zaak op te lossen en om nog meer moorden te voorkomen. Ze maken echter niet zo heel veel vorderingen, terwijl hun werkzaamheden ook nog eens in de gaten worden gehouden door een lokale politicus.

Inspecteur Anjelica Henley en haar collega, rechercheur Salim Ramouter, hebben hun vorige zaak nog niet mentaal verwerkt – beiden bezoeken niet voor niets een therapeut – of een nieuwe, die wederom het uiterste van hen vergt, dient zich alweer aan. De complexiteit daarvan zorgt ervoor dat de lezer de gebeurtenissen van begin tot eind met veel belangstelling en een gezonde dosis nieuwsgierigheid blijft volgen. Dit begin al in de korte proloog, die niets aan de verbeelding overlaat, maar waarvan je wel kunt raden wat er op dat moment aan de hand is. Ook zijn er meer dan voldoende ontwikkelingen waardoor de lezer zo goed als nooit weet waar hij aan toe is. Als hij denkt te weten hoe de vork precies in de steel zit, zorgt de auteur voor een wending en kun je, net als de recherche, weer aan een nieuwe theorie beginnen. Om er vervolgens in de ontknoping achter te komen dat alles toch anders is dan tijdens het lezen een paar keer leek.

Net als in De puzzelman, het voorgaande deel van de tot nu toe tweedelige serie, is de belangrijkste rol weggelegd voor inspecteur Henley, maar deze keer heeft haar rechterhand, rechercheur Ramauter, ook een wat groter aandeel in het verhaal gekregen. De ondersteunende personages – de rechercheurs Eastwood en Stanford, en in mindere mate ook hoofdinspecteur Pellacia – zijn overigens net zo belangrijk voor de SCU en met z’n vijven vormen ze een overwegend hecht en solide team. Omdat vooral Henley en Ramauter nog niet lang geleden het een en ander hebben meegemaakt, is het goed om de boeken op chronologische volgorde te lezen. Het is dan niet alleen beter te begrijpen waarom beide rechercheurs therapeutische hulp nodig hebben, maar tevens geeft dit meer inzicht in hun persoonlijke omstandigheden.

De auteur heeft een aantal aansprekende en actuele thema’s als rassendiscriminatie, extreme geloofsbeleving en psychische problematiek in de plot verwerkt en dat pakt bijzonder goed uit. Het verhaal gaat hierdoor leven, waardoor het bijzonder geloofwaardig overkomt. Dit alles gaat absoluut niet ten koste van de spanning, die voornamelijk onderliggend, maar sowieso continu aanwezig is. Korte hoofdstukken en een toegankelijke en eigentijdse schrijfstijl zorgen voor een behoorlijk tempo, waarbij de beeldende beschrijvingen de lezer naar een niet te voorziene en een voor hem bevredigende ontknoping leiden. Het team van de Serial Crime Unit heeft zijn waarde en bestaansrecht in het door Iris Bol en Marcel Rouwé vertaalde De stille kamer opnieuw bewezen en in het aan het eind van 2023 te verschijnen vervolg mag het zich andermaal van hun beste kant laten zien.