George's inspiratie lijkt uitgewerkt te zijn

In de jaren zestig van de vorige eeuw, toen The Beatles furore maakten in de Verenigde Staten, raakte de Amerikaanse schrijfster Elizabeth George voor het eerst geïnteresseerd in Engeland. Die interesse leidde ertoe dat ze Shakespeare begon te bestuderen, maar ook dat ze in 1966 een reis naar dat land maakte. Eenmaal terug in de VS gaf ze Engelse les en begon ze verhalen over Engeland te vertellen. Het is in wezen dus niet zo heel erg vreemd dat haar thrillers rond Thomas Lynley en Barbara Havers, zich in dat land afspelen.

In De straf die ze verdient, de twintigste in de reeks, wordt de diaken van het stadje Ludlow dood in zijn cel aangetroffen. Even daarvoor was hij wegens beschuldiging van pedofilie gearresteerd. Barbara Havers en hoofdinspecteur Isabelle Ardery worden naar Ludlow toegestuurd om vast te stellen of het zelfmoord was. Omdat Havers twijfelt, gaan zij en Thomas Lynley de zaak nader onderzoeken. Dan blijkt dat er veel meer aan de hand is dan aanvankelijk leek en merken ze dat iedereen die ze te spreken krijgen het niet zo nauw neemt met de waarheid.

Er is één ding dat zonder twijfel over Elizabeth George gezegd kan worden, ze weet hoe ze een compleet verhaal moet neerzetten. Haar Lynley-mysteries kenmerken zich door hun omvang en De straf die ze verdient is daar geen uitzondering op. Dit heeft wel tot gevolg dat er in het verhaal erg veel randzaken voorkomen die voor het misdaadverhaal geen enkele toegevoegde waarde hebben. Dit, maar ook de veel te uitgebreide beschrijving van onder andere de omgeving en de inrichting van een woning, vertragen het verhaal dusdanig dat de lezer soms niet meer weet waar het daadwerkelijk om gaat. Want het gaat uiteindelijk om het oplossen van een misdaad, maar het lijkt er min of meer op dat dit ondergeschikt is gemaakt. De vele overbodige details geven tevens de indruk dat de auteur er tijdens het schrijven al rekening mee gehouden heeft dat dit boek mogelijk ook verfilmd zal worden, alsof het al een script is.

Omdat De straf die ze verdient alweer de twintigste uit de reeks is, zijn er, afgezien van Lynley en Havers, enkele terugkerende personages. Hun persoonlijke problemen of situaties waarin ze verkeerden, kwamen in eerdere delen voor. Voor de lezer die niet alle voorgaande boeken uit de serie gelezen heeft, levert dat soms wel wat vraagtekens op. Gedurende de plot komen er wel wat antwoorden op de vragen, maar toch blijven er nog wel wat onduidelijkheden hangen. Dat houdt echter niet in dat dit boek niet onafhankelijk van de andere gelezen kan worden, het verhaal is immers opzichzelfstaand. Opvallend rond de personages Lynley en Havers is dat ze gedurende de reeks zo goed als geen ontwikkeling hebben doorgemaakt. George lijkt vast te willen houden aan het door haar ingezette patroon: de aristocratische en coachende inspecteur en de slimme en geen blad voor de mond nemende brigadier. In het begin interessant, maar na verloop van tijd weten de lezers dat wel, die willen dan wel een keer wat anders.

De diverse verhaallijnen boeien, ondanks het trage tempo en het ontbreken van iedere vorm van spanning, over het algemeen wel. Dat komt omdat je wilt weten hoe het precies zit, maar ook omdat George een aantal actuele thema’s in het verhaal verwerkt heeft, waardoor het vrij realistisch overkomt. Vanaf het moment dat Lynley in het verhaal zijn opwachting maakt, dat is ongeveer halverwege, wordt het zonder meer interessanter, neemt het tempo iets toe en gaat het écht om het oplossen van de misdaad. De ontknoping begint ruim honderd bladzijden voor het eind en wordt zelfs nog iets boeiender. Het is daarom jammer dat de auteur ervoor heeft gekozen om het slot niet thrillerwaardig te laten zijn. Maar misschien past dat nou juist wel weer in de lijn van het verhaal. Toch doet Elizabeth George er verstandig aan om na te gaan denken of ze nog wel een nieuwe Lynley-mysterie gaat schrijven. Want haar inspiratie lijkt enigszins uitgewerkt te zijn.