Moorden in de naam van God

Omdat hij niet werd aangenomen op de kunstacademie en het met muziek niets geworden is, kwam Igor Znidarsic erachter dat hij ook kon schrijven en daardoor belandde hij in de journalistiek. Dat doet hij inmiddels zo’n dertig jaar en daarnaast schrijft hij ongeveer tien jaar fictie. Zijn eerste – autobiografische – roman, Diepgevroren makrelen, verscheen in 2011 en zes jaar later is zijn debuutthriller De blindganger uitgegeven. Dit is het eerste deel van een trilogie met de rechercheurs Bianca van Dijk en Joris Vischjager. Het tweede deel, De uitverkorene, kwam in 2018 op de markt.

De rechercheurs Bianca van Dijk en Joris Vischjager onderzoeken de ontvoering van Lizy Lefevre, dochter van een schatrijke ondernemer. De ontvoerder heeft een losgeld geëist van ruim een miljoen euro, dit bedrag wordt betaald, maar even later wordt Lizy toch dood aangetroffen. Het blijft niet bij deze ene moord, want korte tijd daarna vindt de politie het lichaam van een man en weer iets later dat van een vrouw. Beiden zijn zwaar verminkt. De politie ontdekt dat de moorden door één dader zijn gepleegd en dat het motief nogal buitenissig is. Maar ook dat dit het begin lijkt te zijn van nog meer moorden.

Znidarsic verwijst er in het boek nergens naar, maar De uitverkorene is het tweede deel van een trilogie met de rechercheurs Bianca van Dijk en Joris Vischjager. Hij heeft echter de keuze gemaakt om ieder deel hun eigen afgeronde verhaal te laten hebben. Een keuze die bijzonder goed uitpakt, want daardoor zijn de afzonderlijke delen uitstekend los van elkaar te lezen. Net als in zijn voorgaande boek laat de auteur de lezer zien wat zich in het hoofd van de dader, in dit geval een seriemoordenaar, afspeelt. Wat er de oorzaak van is dat hij tot zijn daden komt en wat dit met zijn brein doet. Ten opzichte van veel andere thrillers is dit een geheel andere insteek waardoor zijn boeken een originele inval hebben. Ondanks deze originaliteit komen er wel enkele clichés in De uitverkorene voor. Een rechercheur waarvan het huwelijk stroef loopt, komt vaker in boeken voor en ook dat de dader precies doet wat de politie wil dat hij doet, is geen nieuw gegeven.

De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het verhaal vanaf het begin meer dan voldoende snelheid heeft. Misschien gaat het zelfs wel eens iets te snel. Omdat een datumvermelding boven de hoofdstukken ontbreekt, iets wat natuurlijk niet per se hoeft, en er ook niet altijd een tijdsaanduiding in een hoofdstuk genoemd wordt, is het af en toe wel eens onduidelijk hoe ver in de tijd er vooruitgesprongen is. Verder is het verhaal onderverdeeld in vier delen, het eerste bestaat vooral uit het onderzoek van de politie en hun drang om de dader te vinden. Het volgende vertelt de levensgeschiedenis van de dader en de twee laatste delen worden afwisselend vanuit het perspectief van Bianca en de dader verteld. Vanaf het tweede deel laat de auteur het whodunit-recept grotendeels varen en maakt hij de lezer deelgenoot van de gedachtegang van de dader. Wat hem tot zijn daden brengt. Op die momenten is De uitverkorene vooral psychologisch en voel je als lezer vooral verbazing en ongeloof.

In zijn korte voorwoord, waarbij de auteur zich als het ware persoonlijk tot de lezer richt, geeft Znidarsic aan dat hij wederom dicht bij de actualiteit gebleven is. Dat actuele thema is in het voor het grootste deel boeiende De uitverkorene de steeds verdergaande radicalisering. De auteur heeft dit thema vanuit een minder gangbare invalshoek in zijn verhaal verwerkt en opent daarmee de ogen van hen die niet willen inzien dat ook het christelijke geloof zijn extremisten kent die, in de naam van God, voor eigen rechter kunnen gaan spelen. En ook dat kan een beangstigende gedachte zijn.