Mager, maar met een waardig slotakkoord

Drie boeken heeft Trudi Rijks, gedragswetenschapper in het onderwijs, inmiddels op haar naam staan. Daarmee is ze geen veelschrijver. In 2000 verscheen haar eerste roman, Doos van Pandora, en vijf jaar later haar tweede, Zeetijding. Haar eerste thriller, De weg van het water, is zojuist verschenen. Tussendoor heeft ze nog wel een aantal korte verhalen geschreven.

Floor Postma is een gescheiden vrouw van ergens in de veertig en moeder van een 25-jarige dochter, Kim. Haar jongere zus Bente wordt in een verpleegtehuis verzorgd en Floor is haar bewindvoerster. Via dat verpleegtehuis ontvangt ze op een dag een dagvaarding met de eis twee ton te betalen aan de haar onbekende Buisman. Omdat ze vermoedt dat het een vervalsing is, schakelt Floor een advocaat in waarna de eis snel komt te vervallen. Ze denkt van de oplichter af te zijn, maar dan wordt Bente door dezelfde man ontvoerd. In ruil voor de vrijlating van Bente vraagt hij tweehonderdduizend euro. Floor en Kim, die de politie niet mogen inschakelen, besluiten het geld te gaan halen om zo Bente terug te krijgen.

De weg van het water  is een op ware gebeurtenissen gebaseerde psychologische thriller waarin ook maatschappelijke thema's zijn verwerkt. Gezien de achtergrond van Trudi Rijks is dit een begrijpelijke keuze, maar het psychologische aspect komt helaas niet voldoende uit de verf. De ontvoering van Bente doet Floor natuurlijk wel wat, maar het is niet indringend genoeg. Daarnaast wordt niet geheel duidelijk waarom de verstandhouding tussen Kim en Floor veelvuldig gespannen is. Die onderlinge spanning is al vanaf het begin van het verhaal aanwezig, maar wat de oorzaak daarvan is wordt in het ongewisse gelaten.

Misschien is dit een gevolg van de minder uitgebreide uitwerking van het personage Floor. Natuurlijk kom je genoeg over haar te weten, maar het had minder oppervlakkig gekund. Ze is bijvoorbeeld overspannen, maar wat is daar de oorzaak van? Een belangrijk aspect dat zeker meer diepgang aan haar verhaal en haar gedrag gegeven zou hebben. Overigens, en dat is goed gedaan, zie je wel dat Floor een ontwikkeling doormaakt van een nogal labiel en passief persoon naar een vrouw die van aanpakken weet. Opvallende bijkomstigheid is dat het personage van Buisman in feite meer uitgewerkt is dan dat van Floor. Terwijl hij een minder prominente, maar wel belangrijke, rol in het verhaal speelt.

Spannend wordt het boek zo goed als niet, wat in wezen dodelijk is voor een thriller. Rijks heeft wel haar best gedaan de spanning op te voeren door het verhaal een aantal plotwendingen te geven, maar het is niet verrassend genoeg en soms zelfs wat ongeloofwaardig. Daardoor kabbelt het verhaal, ondanks dat er voldoende tempo in zit, voort als de weg van stromend water.

Om nu te zeggen dat De weg van het water  slecht is, gaat te ver. Daarmee zou Rijks tekortgedaan worden. Want met het laatste hoofdstuk zorgt ze wel voor een waardig slotakkoord door een aantal vragen die tijdens het lezen zijn ontstaan te beantwoorden. Desondanks is een mager zesje het hoogst haalbare voor dit boek. Dat is jammer, want het thema leent zich er wel voor om er het maximale uit te halen.