Beste deel van de trilogie

De eerste twee delen van de door Juan Gómez-Jurado geschreven trilogie met Antonia Scott en Jon Gutiérrez waren stuk voor stuk een enorm succes. Het derde en afsluitende deel, De witte koning (2022) doet daar niet voor onder, want de verkoopcijfers breken immers record na record. Met dit boek is het drieluik en dus ook het avontuur van beide protagonisten, maar de auteur laat het, zo valt in zijn nawoord te lezen, van de lezer afhangen of beiden nog eens zullen terugkeren. Vooralsnog zullen zijn liefhebbers het echter nog met deze korte serie moeten doen.

Antonia Scott ontvangt een enigszins cryptisch en in bepaald opzicht bedreigend berichtje van iemand die zich W. noemt. Ze weet echter precies wie haar de boodschap Ik hoop dat je met niet vergeten bent. Zullen we spelen? gestuurd heeft en ook dat ze deze man, die zich De witte koning noemt, op geen enkele manier kan verslaan. Toch geeft ze niet op, want ze houdt er niet van om te verliezen. Dus gaat ze door met haar gevecht en realiseert ze zich tegelijkertijd dat dit gevolgen kan hebben voor iedereen die ze liefheeft.

Lezers die dit afsluitende deel van de trilogie los van de voorgaande twee boeken te willen lezen, zullen bedrogen uitkomen en weinig van de gebeurtenissen begrijpen. Het is derhalve écht noodzakelijk het drieluik op volgorde van verschijnen te volgen, en bij voorkeur ook nog eens zo kort mogelijk na elkaar. Pas dan haal je het maximale rendement uit je leeservaring, maar het belangrijkste is echter dat je dan geen enkel detail mist en evenmin in je geheugen hoeft te graven om weer boven water te halen wat er allemaal gebeurd is. En dat laatste is veel, erg veel en De witte koning doet in dat opzicht absoluut niet onder voor zijn voorgangers.

Het verhaal begint eigenlijk al meteen goed, want de aanvangsfase bevat volop actie en spanning, waardoor de lezer meteen bij lotgevallen van Scott en Gutiérrez betrokken is. Dit blijft overigens niet de hele plot doorgaan, want de auteur heeft voldoende rustmomenten ingebouwd, hoewel op de achtergrond toch altijd iets blijft broeien. Aan het eind van de eerste delen – de thriller bestaat uit vier gedeelten – is het telkens behoorlijk opwindender. In het slotdeel werkt Gómez-Jurado steeds meer naar een climax toe en als gevolg daarvan ligt de spanningsboog daarin een stuk hoger. Daarnaast zijn er meer dan voldoende wendingen waardoor je, samen met de personages, telkens voor een andere situatie komt te staan.

Ook dit keer is de schrijfstijl van de auteur beeldend, op het filmische af. Zo beleef je de beschrijving van een bijzonder snelle autorit door de stad Madrid alsof je er zelf bij bent. Er zijn voorbeelden te over. Het tempo van het verhaal ligt overwegend hoog en zo nu en wordt er zelfs nog een schepje bovenop gedaan, maar omdat er ook nog weleens pas op de plaats gemaakt wordt, is het nog net geen rollercoaster. Beide protagonisten hebben niet aan kracht ingeboet en het is duidelijk te merken dat Scott ten opzichte van het allereerste begin (dus deel één van de trilogie) een positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt. Gutiérrez, haar tegenhanger en kompaan, heeft zijn relativerende vermogen behouden, ondanks dat hij de capriolen van zijn collega niet altijd kan waarderen.

In De witte koning worden alle losse eindjes, ook die uit de voorgaande twee delen, aan elkaar geknoopt en uiteindelijk vormen de drie ogenschijnlijk afzonderlijke verhalen één afgerond geheel. Aan de belevenissen van Scott en Gutiérrez is in principe een eind gekomen, maar de auteur zet in de epiloog de deur op een vrij grote kier open, dus de mogelijk om het markante duo te zien terugkeren is nog volop aanwezig. Als dit er onverhoopt niet van gaat komen, dan heeft Gómez-Jurado de trilogie afgesloten met het beste van de drie delen.